We kunnen de Roemenen en Bulgaren van harte welkom heten

Het openen van die grenzen zal geen massale beweging op gang brengen vanuit Zuidoost-Europa, voorspellen kenners van deze arbeidspopulatie. Roemenen en Bulgaren die elders wilden gaan werken, hebben hun land al verlaten. Ze hebben hun heil vooral gezocht in de mediterrane lidstaten. Alleen de hoger opgeleiden onder hen zijn naar de noordelijke delen van de Unie gegaan, en dan nog in kleine aantallen. Het belangrijkste effect van het openen van de grenzen van de Nederlandse arbeidsmarkt zal zijn, dat wie hier voorheen zwart werkte dat nu wit zal doen.

Een positief effect dus. En een effect dat tot zelfkritiek zou mogen leiden. Want terwijl in de politieke debatten Roemen en Bulgaren werden afgeschilderd als een dreigende meute banenrovers die op de poort beukte, waren zij al binnen, zwart werkend of gerekruteerd door uitzendbureaus met twijfelachtige reputaties.

We kunnen hen nu welkom heten, hun talenten benutten, hen de arbeidsvoorwaarden geven waarop ze recht hebben, en van hen de belasting innen die zij de Nederlandse staat verschuldigd zijn.

Steden en platteland
"Migratie is een feest. Elke keer weer", zei de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb gisteren in deze krant. Zoals de Brabanders en de Zeeuwen die naar de haven kwamen Rotterdam tot de stad hebben gemaakt die zij nu is, zo gaan de migranten van nu die stad verder vormen. En de burgemeester is er blij mee. Hij zou alleen willen dat de EU wat meer geld zou uittrekken voor de uitdijende steden en wat minder voor het platteland. Nu is het aandeel van de landbouw in de EU-begroting al gestaag dalende, en agrarische grondstoffen worden in de toekomst nog een factor van levensbelang, maar Aboutaleb heeft een punt.

Europa heeft met het slechten van de grenzen en garanderen van vrij verkeer voor goederen, diensten en werkers de groei van economie en welvaart gestimuleerd. Het moet nu zorgen dat dat verkeer zonder haperingen, spanningen en conflicten verloopt. Niet door grenzen half dicht te houden, maar door te investeren in de ontwikkeling van mensen, zoals Aboutaleb bepleit. De Nederlandse politici die de angst voor Roemenen en Bulgaren hebben gevoed, kunnen aan hem een voorbeeld nemen.