'Wat zeg je?!' Op zoek naar zachte akoestiek in trendy restaurants

Wat zegt u?”, vraagt de jongen achter de bar. Ik herhaal: “Hoe druk is het hier op zaterdagmiddag, rond lunchtijd?” Ik ben bij Vroeg, een populaire uitspanning bij Bunnik, dicht tegen Utrecht aan. Vroeg is een voormalige boerderij annex schuur, met een restaurant, bakkerij en winkel. De jongen verstaat me niet omdat het restaurant op dit tijdstip - lunchtijd - zo’n beetje vol zit. De herrie is oorverdovend. De jongen verstaat mij nog steeds niet. Eigenlijk weet ik het antwoord op mijn vraag al.

Ik fiets vandaag een aantal restaurants af. Ik was jarig en wil met mijn vader en overige familie - we zijn met zijn tienen - ergens gaan lunchen. Nu vinden wij het vooral leuk om dan met elkaar een gesprek te voeren, zeker ook met de tachtiger in ons gezelschap. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar het geval wil dat menig hedendaags horecapaleis dusdanig gestript is van alles wat een conversatie enigszins mogelijk maakt dat je goed moet zoeken om zo’n plek te vinden.

Ik kan trouwens niet alles op mijn vader afschuiven. Die mankeert niks en al helemaal niet aan zijn oren. Zelf had ik tijdelijk een auditief probleem toen ik vorig jaar keihard van mijn racefiets viel en een paar maanden thuiszat met een hersenschudding en een beurse nek. Ik wandelde veel en in menig café waar ik even koffie wilde drinken maakte ik meteen rechtsomkeert, omdat ik voor mijn gevoel een klankkast instapte waar ik elk gesprek dat om mij heen gevoerd werd even nauwkeurig opving. Plus alle rinkelende kopjes, gorgelende espressomachines en piepende stoelpoten.

Ik kon me er niet voor afsluiten. Geen filter. Paniek. Gelukkig zijn de scherpe randjes er inmiddels vanaf, maar mijn allergie voor al te barre horecaherrie is gebleven.

Zeldzaam

En het kan anders. Ik schreef eerder in deze krant hoe blij verrast ik was over het café-restaurant in de schouwburg in mijn eigen stad, Utrecht, waar gewoon vloerbedekking ligt in plaats van beton, en waar je in zachte stoelen een gedempte conversatie kunt voeren. Als reactie op mijn stukje - naast reacties van lezers die dit fenomeen herkenden - liet de schouwburg weten dat niet alleen de vloer, maar vooral het door een gespecialiseerd bedrijf aangebrachte plafond voor die demping zorgde. Het kan dus wel! Hier was werkelijk aandacht besteed aan de factor geluid, een zeldzaamheid in de horeca.

Schrijver Auke Kok wijdde in NRC Handelsblad ook een paar stukjes aan de Amsterdamse ‘audiohel’ zoals hij die ‘postindustriële hotspots’, trendy restaurants in voormalige bankgebouwen, scholen en drukkerijen noemt, waar geluidstrillingen tussen beton en staal dusdanig vrij spel hebben dat je je zieleroerselen over een tafeltje naar elkaar toe moet roepen. En hoe ontzettend níet leuk dat is. Ook hij kreeg veel bijval.

Ik geef toe, er zijn dagen dat ik mijn geluidsneurose koester. Als een decadent, fin- de-siècle-achtig trekje, zoals een van de telgen uit het geslacht ‘Buddenbrooks’ uit de beroemde gelijknamige roman van Thomas Mann, die zo graag benadrukte dat de zenuwen in zijn linker lichaamshelft te kort waren, en dat hij daarom niets kon hebben. Die zou horendol geworden zijn in zo’n hip restaurant met gietvloer waar tientallen gesprekken in een totale kakofonie tegen de muren opklotsen.

Van Vroeg fiets ik naar Goesting in de stad, een kleiner, intiemer restaurant, gevestigd in wat vroeger de hondenhokken waren op het voormalige Veeartsenijterrein - maar daar merk je gelukkig niets meer van. Ik weet in ieder geval dat je er lekker kunt eten, en misschien is inderdaad de schaal - minder tafels, lager dak, hoekjes - al een akoestisch voordeel. Ik besluit het erop te wagen, en een week later zitten we met zijn tienen aan een prima tafel in een hoek. We kunnen zelfs gewoon een gesprek met zijn allen voeren zonder dat iemand steeds zijn handen om zijn oren moet vouwen om mee te kunnen blijven doen.

Nu maar hopen dat we niet te luidruchtig zijn voor de overige bezoekers van het restaurant.

Reageren

Van welke geluiden in de buitenruimte wordt u horendol? En bent u gaan klagen? Of wat deed u eraan? Uw reacties lezen we graag. U kunt uw verhaal in max. 120 woorden sturen naar tijdpost@trouw.nl o.v.v. uw naam en woonplaats.