Waag het niet om aan de tune van Radio Tour de France te komen

Ze blijven het ons maar vragen: wat er nou aan is, aan dat wielrennen. Je hebt de moralisten die van mening zijn dat alle wielrenners gedopeerde bedriegers zijn. De cynici die ons beschimpen dat wij ons daardoor in de luren laten leggen. Ook veel voorkomend zijn de mensen met een aandachtsstoornis, die je voor gek verklaren dat je drie uur lang kunt genieten van de schoonheid van een gesloten peloton.

Soms probeer je jezelf dan te verdedigen, iets uit te leggen, maar heel overtuigend klinkt dat zelden. Het is eigenlijk net als wanneer je geliefde je vraagt waarom je van haar houdt. Je stamelt wat over een paar uiterlijke of innerlijke kenmerken, maar eigenlijk weet je: liefde laat zich niet in woorden vangen.

Geen woorden, maar trompetten
De overlevering vertelt dat een vrouw ooit aan trompettist Louis Armstrong vroeg wat zijn definitie van jazz was. If you have to ask, you'll never know, schijnt hij haar geantwoord te hebben. Je moet het horen, en als je het kúnt horen, dan is verdere uitleg overbodig.

Toeval of niet, ook mijn liefde voor de Tour laat zich het beste uitleggen door gewoon te luisteren naar een trompet. Niet die van Armstrong, maar die van de Nederlandse componist Rein van den Broek, die de herkenningstune van Radio Tour de France schreef.

Goddellijke trompetten
Dat zal zo'n cynicus al helemaal niet begrijpen: dat het mooiste moment van de Tour de France niet een duel in de Alpen tussen Froome en Contador is, maar dat het zich straks afspeelt op Radio 1: de eerste keer dat die goddellijke trompetten door de ether schallen. Wat meteorologen er ook van mogen vinden, voor mij begint de zomer officieel op 5 juli om 14:00.

Al sinds 1983 wordt die tune in het programma gebruikt. Hij omlijstte, op gepaste afstand, alle legendarische momenten die zich sindsdien in de wedstrijd afspeelden: de ongemakkelijk duozege van Hinault en LeMond, de monsterontsnapping van Chiapucci, de machinale tijdritten van Indurain, de eeuwig mislukkende pogingen van Jan Ulrich om Armstrong van zijn troon te stoten.

En hij omlijstte ook alle gebeurtenissen aan de andere kant van de radio: de lome zomers en de landerige vakanties van mijn jeugd.

Muziek bestaat uit meer dan noten, muziek bestaat ook uit sedimentatielagen van sentiment die zich langzaam aan die noten hechten. En dus vangt niets de ziel van de Tour meer dan die tune. Die overigens oorspronkelijk bedoeld was als jingle voor de Nederlandse landmacht, en puur toevallig in de wielrennerij belandde, maar dat terzijde.

Verlatingsangst
Liefde gaat ook altijd gepaard met onrust: de angst om verlaten te worden, die altijd ergens in de achtergrond van je gemoed sluimert. Zo is dat ook met deze liefde. Een paar jaar geleden besloot Radio Tour de France al dat de jingles van het programma wel toe waren aan een verhippingskuur. Sindsdien zit er een vreemde vertraging in het aanstekelijke 'NOS Radio Tourflits!'.

Onnodige monderdoenerij. En een veeg teken.

Want ik weet zeker dat ze nog niet tevreden zijn: de netmanagers, restylers, de externe adviseurs en de professionele verjongers. Of wie het ook zijn, maar in ieder geval zitten ze ergens op hun kans te wachten om na de jingle ook de herkenningstune aan te pakken.

Mijn liefde voor wielrennen heeft met gemak de vijf saaie tours van Indurain doorstaan, en alle dopingschalen van de afgelopen jaren. Wielrennen en ik hebben te veel meegemaakt samen. Zolang er binnenkort maar geen rapportje op een vergadertafel bij de NOS ploft, met de aanbeveling dat het om nieuwe luisteraars te trekken helaas onvermijdelijk is om over te stappen op een iets eigentijdsere tune, of om de bestaande tune op te frissen met een beatje of een restylingkje.

Dat zou pas echt een beproeving zijn.

In het blog 'De Tour vanaf de bank' doen Trouw-redacteuren en -medewerkers die toevallig niet op de sportredactie werken vanaf de bank verslag van de Tour de France.