Vraag naar geleidehonden groter dan ooit

Kees Tinga, hoofdinstructeur voor KNGF Geleidehonden, ziet het vaak: hoe er heel snel een bijzondere band ontstaat tussen een blinde en zijn geleidehond. Hij geeft een voorbeeld.

"Ik liep ooit met een blind meisje door Amsterdam die de eerste dag niet eens wist hoe ze een hond moest aaien. Ze had nog nooit van voren naar achteren geaaid, nog nooit z'n bek gevoeld. De tweede dag liepen we weer door de stad. Ze voelde de hond wat harder trekken en kwispelen. Ik legde haar uit dat hij een andere hond zag en hield zijn lijn in. Weer een dag later trok ze de hond zelf iets terug. Ik vroeg: wat doe je nou? Ze zei: er loopt daar een andere hond en wees hem precies aan."

Vandaag presenteert Tinga samen met medeschrijver Ad Bakker het boek 'Vooraan! Honderd jaar blindengeleidehond' in het KNGF-trainingscentrum in Amstelveen.

Sinds Tinga in 1988 als geleidehondeninstructeur werkt, spaart hij brieven, documenten en foto's over de historie van de geleidehond. Deze maand exact honderd jaar geleden kreeg een blinde in Duitsland de eerste geleidehond. Tinga kon geen mooiere aanleiding bedenken om het verhaal te vertellen.

Op het KNGF-terrein langs de Amstel beschrijven de auteurs de ontstaansgeschiedenis, af en toe onderbroken door een blaffende labrador of golden retriever in de kennel verderop. "Rembrandt tekende en schilderde al blinden en honden samen", zegt Tinga. "Maar pas in de Eerste Wereldoorlog kwam er in het Duitse Oldenburg een trainingsschool voor honden die aan het front werden ingezet. In 1916 kreeg de eerste blinde oorlogsveteraan een hond om hem te begeleiden. Dat bleek een groot succes. De opleidingscentra verspreidden zich over heel Duitsland en duizenden blinden kregen een geleidehond."

Dorothy Eustis, een welgestelde Amerikaanse die in Zwitserland een kennel met Duitse herders leidde, introduceerde in 1928 in een kranteartikel de blindengeleidehond in de Verenigde Staten, vult Bakker aan. Toen de spanning in Europa toenam, begon ze in de VS haar eigen trainingsschool. Het nam een grote vlucht. Eustis leidde er instructeurs op en hielp bij het opzetten van scholen in landen als Groot-Brittannië, Nederland, België en Italië.

Bakker: "In Nederland speelde de emancipatiebeweging een grote rol. Blinden probeerden onder de betutteling van de beschermde blindenzorg uit te komen. De overheid drukte door dat er een blindengeleidehondenschool kwam, terwijl deftige blindeninstituten zich distantieerden."

Tinga: "Ik maakte nog een flinke verandering mee in de jaren tachtig. Tot die tijd liepen vooral oudere blinden in Nederland met een geleidehond. Daarna ook steeds meer jongeren."

De vraag naar geleidehonden groeit nu nog steeds. In Nederland zijn er zo'n achthonderd. De eerste veertien maanden wonen de honden in een puppypleeggezin. Vervolgens gaan ze vijf à zes maanden intern naar de KNGF-school. En uiteindelijk krijgen ze nog twee weken training met de blinde zelf.

Tijdens de opleiding wordt 30 procent van de honden afgekeurd, omdat ze toch niet zo geschikt zijn als blindengeleidehond. Maar, stelt Tinga gerust, daar vinden ze altijd wel een andere discipline voor. Dan worden ze geleidehond voor een kind met autisme of voor iemand met een posttraumatische stresstoornis.

undefined