Voorbeeld voor mensen die hun eigen wereld willen creëren
Het leek bijna net zo'n krankzinnige onderneming als die in de Werner Herzog-film 'Fitzcarraldo', waarin een avonturier met een boot over water en land door het Amazonegebied trekt om op een afgelegen post een operahuis te bouwen. Fictie eindigend in fiasco.
Waar bij Marta Becket met haar theater in de Mojave-woestijn een soortgelijk fiasco dreigde, paste zij de realiteit aan haar fantasie aan. Niet zelden stond ze in het spookdorp Death Valley Junction te spelen voor een lege zaal. Tot ze na een stortvloed de binnengestroomde modder opruimde en met haar blik langs de lege witte muren ging.
Ze besloot haar publiek te schilderen, een project waarmee ze zes jaar bezig was. Met op de wanden een koninklijke loge recht tegenover het podium en balkons met publiek uit de Spaanse renaissance. Een mengelmoes van ridders, feestvierders, cherubijnen, monniken, nonnen en prostituees.
Een opwelling werd haar levenswerk, iedereen verklaarde haar aanvankelijk voor gek. Ze was een veelzijdige artiest uit New York die moeizaam voorzag in haar broodwinning. Ballet en dansen hadden haar voorkeur, ze was choreograaf, muzikant, schilder, scenarioschrijfster en kledingontwerpster. Ze had alles voor een eenpersoonstheater, inclusief de sluimerende droom om dat te 'worden'.
In 1967 strandde ze op tournee met haar one-woman-show met een lekke band in Death Valley, de desolate Californische woestijn met soms ondraaglijke temperaturen en surrealistische landschappen. Terwijl haar man Thomas Williams in Death Valley Junction op de reparatie wachtte, zwierf Becket door het stadje tot ze als door een magneet werd aangetrokken door een vervallen theater.
Ze gluurde door een klein gat in de achterwand en zag in de donkere kijkdoos een oud podiumgordijn hangen en kangoeroeratten rondrennen. Een zonnestraal viel door een spleet in een muur op een poppehoofd dat haar aanstaarde. "Het voelde alsof ik naar de andere helft van mezelf keek."
Ze huurde het gebouw voor 45 dollar per maand, begon de volgende dag met de restauratie en speelde een jaar later in Amargosa Opera House voor haar twaalf dorpsgenoten de eerste show. Het dorp was in het begin van de twintigste eeuw gebouwd voor werknemers van een allang vertrokken mijnbouwbedrijf. Becket zou er nooit weggaan, ze vroeg zich zelfs af wat haar geïsoleerde leven zou kunnen overtreffen. "Ik kan me niet voorstellen dat het hiernamaals zoals dit kan zijn."
Haar tragiek was onontkoombaar, al zag ze dat zelf anders. Dat ze als excentriek werd beschouwd, begreep ze niet. Is het excentriek om zo van je werk te houden dat je daarvoor naar elke plek op de wereld zou gaan? De balans tussen die liefde voor de kunst en haar liefde voor haar man raakte verstoord. Zij koos voor dansen, schilderen en muziek, haar niet begrijpende echtgenoot vertrok. Als ballerina stond ze op haar tachtigste nog op haar teentoppen. Na een heupbreuk paste haar verzwakte lichaam, maar niet haar geest. De 'Sitting Down Show', met mime en monoloog, werd tot begin 2012 haar nieuwe programma.
Media stroomden toe voor reportages over dit fenomeen. De Amargosa-documentaire over haar leven won in 2003 een Emmy Award. Toeristen vulden haar 114 stoelen tellende theater, kunstenaars kwamen voor inspiratie of, in de afgelopen jaren, om optredens te verzorgen.
Becket werd een voorbeeld voor mensen die hun droom willen volgen, hun eigen wereld willen creëren. En werd van artiest, één met haar zelfgeschapen wereld, zelf een kunstwerk.
Marta Becket werd als Martha Beckett op 9 augustus 1924 geboren in New York en overleed op 30 januari 2017 in Death Valley Junction.
undefined
