'Volleybal overwint alles'

Een flinterdun naaldje schiet even in zijn buik, pas dan zet de boomlange, roodbekrulde Van de Goor zich aan zijn lunch. Het gemak waarmee hij de insulinespuit hanteert en de openheid waarmee hij over zijn pas geopenbaarde ziekte praat, geven blijk van een flexibele instelling. Hier zit iemand die tegen een stootje kan. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Nuchter: ,,Ik wist helemaal niets van suikerziekte. Ik had er een heel ouderwets idee bij: geen suiker eten, altijd een streng dieet volgen. Inmiddels ben ik een stuk wijzer. En is mijn voorstelling gelukkig achterhaald gebleken.''

,,Ik kwam bij de teamarts omdat ik me wat grieperig voelde. Ik had pijn in mijn spieren en gewrichten, trainen lukte niet. Vrijwel gelijktijdig ontdekte ik dat ik steeds meer dronk en naar de wc ging. Mijn arts zei: ga er maar van uit dat het suikerziekte is. De vijf minuten na de uitslag van het bloedonderzoek, de bevestiging dat het waar is, waren moeilijk. Ik dacht: heb ik weer.''

Strijdlustig: ,,Maar al snel ging er een knop om. Toen het woord 'suikerziekte' voor de eerste keer viel, ben ik meteen op internet gaan lezen en dat had me gerustgesteld. Er is met diabetes goed te leven. Daardoor kon ik het al snel accepteren. Waar zo'n reactie vandaan komt? Tja, zo reageer ik blijkbaar op tegenslagen. Toen ik die hersentrombose kreeg -en dat was pas echt schrikken- en op een brancard de ambulance ingeschoven werd, was ik alleen maar bezig mijn vriendin gerust te stellen: 'Het komt wel goed'. Dat relativeren zit blijkbaar in me. Een grote steun nu is ook dat ik in april vader word. Er is ook goed nieuws, houd ik mezelf voor.''

,,Volleybal kwam dan ook eigenlijk al snel weer in beeld. Ik had geen flauw idee of je met diabetes topsport kunt bedrijven. Maar ik wilde graag weer aan de slag. Het is toch mijn werk, dat kun je niet zomaar een halfjaar stilleggen. En ze blijken er wel te zijn, sporters met suikerziekte die het ver geschopt hebben. De Britse roeier Redgrave bijvoorbeeld en Karsten Fischer, die kale Duitse hockeyer. Op Papendal zit een sportarts met diabetes die marathons loopt. Dat was een stimulans.''

,,Na twee weken kreeg ik groen licht om weer te gaan sporten, dat is vrij snel. Ik heb eerst een week gefietst in het krachthonk. Dat was een goede manier om mijn conditie weer op peil te krijgen en om te ontdekken hoe mijn bloedsuikerwaarden reageren op activiteit. Na die fietsweek ben ik weer baltraining gaan doen. Dat was best heftig, veel hypo's (te lage bloedsuikerspiegel, red.). Inmiddels heb ik de boel redelijk onder controle. De enige aanpassing in mijn trainingsprogramma is dat ik na de dagelijks krachttraining, niet meer onmiddellijk twee uur baltraining doe, maar eerst even rustig spuit en eet. Anders red ik het niet. Toen we onlangs naar Hongarije gingen, liep dat in de soep. We kwamen aan in het hotel, kregen daar een snack en moesten meteen door naar de hal voor een training. Toen zat ik na een kwartier inspelen al op 2,7 mmol, een veel te lage suikerspiegel. Vanwege het reizen, die snack zo kort voor het spelen, maar ook vanwege de stress voor zo'n wedstrijd. Dat blijkt ook een factor waarmee je rekening moet houden.''

,,Het zijn de dingen die je lichaam moet uitvinden als je net suikerziekte hebt. Zo was het bijvoorbeeld lastig om de diëtist uit te leggen dat ik de dag begin met acht boterhammen en er 'smiddags weer veertien eet. Hun standaarddieet van twee boterhammen bij het ontbijt, bedoeld om de eerste weken door te komen en regelmaat op te bouwen, was bij lange na niet genoeg. Dat heb ik ook meteen gezegd: dit gaat niet lukken. Toch pas ik me wel aan. Ik snack nauwelijks nog tussendoor en probeer regelmatiger te eten.''

Van de Goor is met zijn tweeendertig jaar niet meer de jongste in het volleybalveld, hij heeft Oranjesuccessen gekend, was erbij toen Nederland goud won op de Olympische Spelen in 1996 en speelde in Italië. Hij heeft echter nooit overwogen om vanwege zijn suikerziekte meteen een punt te zetten achter zijn indrukwekkende volleybalcarrière.

,,Juist niet. Ik zag er een uitdaging in om weer terug te komen. Het gekke is, na mijn hersentrombose twee jaar geleden in Italië, had ik me voorgenomen nog twee jaar in Nederland te spelen. Om te laten zien dat ik zélf het moment zou bepalen om te stoppen. Die jaren zijn nu voorbij, maar ik vind het spelletje nog te leuk. Hopelijk kan ik voor volgend jaar toch weer een contract afdwingen.''

Wat niet wegneemt dat Van de Goor inmiddels ook nadenkt over 'hierna'. ,,Dat is wel zo realistisch. Ik ben er alleen nog niet uit. Ik heb geen diploma's, de academie voor lichamelijke opvoeding heb ik nooit afgemaakt. Het afgelopen jaar heb ik spelen bij Piet Zoomers gecombineerd met werken voor hun pr-afdeling. Maar ik merkte: volleybal is één en alles wat op plan twee komt, daar steek ik minder energie in. Tot ik stop, heeft het dus niet zoveel zin om te werken of te studeren. Ik maak me daar geen zorgen over. Ik vertrouw erop dat, als ik ophoud met volleybal, ik ambitieus genoeg ben om iets op te pakken.''

Wel is Van de Goor nu al in gesprek met de Nederlandse Diabetes Vereniging om eventueel 'diabetesambassadeur' te worden. ,,Ik sta daar voor open. Ik wil een voorbeeld zijn, laten zien dat als je suikerziekte hebt, het niet betekent dat je niets meer kunt. Kinderen die topsporter willen worden, wil ik meegeven dat zoiets moet kunnen. Suikerziekte hoeft een sportcarrière niet in de weg te staan. Je ziet het aan mij, voor mij geldt: volleybal overwint alles.''