Vijftigers van nu zijn weer 'de verloren generatie'

'De verloren generatie' werden wij genoemd. Als tiener was ik mij er al van bewust. Wij hoorden er niet bij, bij die babyboomers. Geboren tussen 1955 en 1970 was de 'verloren generatie' blijkbaar iets niet, wat onze voorgangers, de babyboomers, wel waren. Zij waren de generatie van de van energie barstende naoorlogse geboortegolf. Zij deden alles voor de eerste keer: samenwonen, universiteiten bezetten, protesteren, kraken. Zo'n beetje elk taboe in de Nederlandse samenleving werd door hen op de korrel genomen. De 'protestgeneratie' werden zij ook wel genoemd.

Met al het recente geklaag over de babyboomers zou je bijna vergeten dat wij vroeger vol bewondering naar hen opkeken. Ik althans wel. Als jongste in een groot gezin keek ik gefascineerd op naar de strapatsen van mijn oudere broers en zussen. En als aankomend student luisterde ik met open mond naar de belevenissen van ouderejaars studenten. Energie, reuring, strijdbaarheid en creativiteit. Een enorme zelfverzekerdheid ook.

Dan wij. Wij waren de generatie van de sombere vooruitzichten. Twee opeenvolgende oliecrisissen hadden een enorm effect op de economie. De werkloosheid onder jongeren liep spectaculair op. Heroïnegebruik was voor het eerst zichtbaar op straat. De Berlijnse Muur stond er nog, en zou er nog wel even blijven en de wedloop tussen Oost en West wie het snelst het meest kernwapens kon opstellen was nog in volle gang.

Geen vrolijke tijd dus? Dat is toch niet hoe ik het mij herinner. Als wij dan toch werkloos werden, dan kon je maar beter gaan studeren en bij de keuze van een studierichting maar beter je hart volgen. De babyboomgeneratie konden wij niet overtreffen in hun protest, maar de grootste demonstraties ooit waren die tegen de kernwapens in 1981 en 1983 en wij van de verloren generatie waren daarbij. En op muzieknummers als 'Koos werkeloos' en 'Totdat de bom valt' was het goed dansen!

Oké, wij waren niet de babyboomers, wij waren niet zo zelfverzekerd. Maar wij mochten er wel zijn. En zijn er eigenlijk ook wel gekomen. Voor mij begon de echte loopbaan met een brief op een advertentie met als tekst 'De Vervoersbond FNV zoekt vrouwen als vakbondsbestuurder'. Als lid van de 'verloren generatie' kon je dus gewoon mazzel hebben. Met hier en daar een wat moeilijke start hebben wij allemaal onze plek op de arbeidsmarkt gevonden.

Na onze generatie volgden andere: de generatie Nix en de grenzeloze generatie. Elk met hun eigen kernmerken en hun besognes. Aangevuurd door veel publieke discussies over overheidsfinanciën, staatsschuld en het doorschuiven van rekeningen, nemen de jongere generaties de babyboomers onder vuur. Zij eten de pensioenkassen leeg, zij hebben de koophuizen in bezit en zij laten hun rekening op de lat schrijven. En houden de banen bezet. De jongeren moeten niet zo klagen, stellen de babyboomers op hun beurt, want zij hebben toch mooi lang op school kunnen zitten en beginnen dus veel later met werken. Een debat over de solidariteit tussen de generaties, een heel heftig debat.

Terwijl jong en oud elkaar onder vuur nemen, is mijn generatie opeens weer 'de verloren generatie'. Noch jong, noch oud. Geen babyboomers en geen jongeren. Wij roepen niemand ter verantwoording en worden ook niet ter verantwoording geroepen. Wij moeten of mogen het zelf uitzoeken.

Wat wij nog gaan doen, die vijftien, twintig jaar dat wij nog actief zijn op de arbeidsmarkt? Natuurlijk, ik hoor ze ook, die verhalen over tot bijna nul geslonken mogelijkheden om een nieuwe baan te vinden als je boven de leeftijd van vijftig je baan verliest. Soms grijpt het ook mij naar de strot. Maar ach, als er niemand op ons zit te wachten, kunnen wij misschien ook gaan doen waar wij zin in hebben. Wie schrijft er een mooi dansnummer? Of een nummer om bij te ontspannen op het yogamatje?

Dit is het tweede deel van een drieluik op Podium over levensfases. Het eerste deel verscheen op 12 januari.

undefined