Verven van textiel met CO2 bespaart water

„Kijk naar een willekeurige rivier in Zuidoost-Azië, en je weet de modekleur voor volgend jaar”, zegt Reinier Mommaal met een bedenkelijke blik. De manier waarop textiel wordt geverfd, is verre van milieuvriendelijk, verduidelijkt Mommaal, directeur en medeoprichter van Dye-Coo. Hij hoopt over een paar weken een ’ommezwaai’ te ontketenen in de textielindustrie met een installatie die textiel verft met behulp van CO2. „Deze machine gebruikt veel minder chemicaliën en verfstoffen en is energiezuinig. Maar nog belangrijker: er komt geen water aan te pas.”

Hoeveel verontreinigd water de textielindustrie jaarlijks loost, is onbekend. Om toch een indruk te krijgen van de omvang, somt Mommaal duizelingwekkende cijfers op: „Voor het verven van één kilo textiel is tussen de 150 en 200 liter water nodig. Als je weet dat van de jaarlijkse textielproductie, tussen de 60 à 70 miljard kilo, de helft wordt geverfd...” Daarmee is volgens Mommaal niet gezegd dat alle fabrieken het verontreinigde water lozen in de natuur. Maar in Zuidoost-Azië, waarvandaan de textielindustrie de hele wereld kleedt, wordt wel eens een oogje toegeknepen door autoriteiten.

„Onze installatie betekent straks een enorme winst. In plaats van water gebruiken wij CO, en dat is ruim voorhanden.” Mommaal loopt naar de verfinstallatie, achterin een grote loods, waaraan monteurs de laatste hand leggen. De machine oogt als een enorme bos van buizen en metertjes, die uiteindelijk allemaal samenkomen bij een groot drukvat. „Daar gaat de rol textiel in”, legt hij uit. „In het vat wordt CO2 gespoten waarna de druk wordt opgevoerd tot 250 bar. De druk maakt de koolstofdioxide vloeibaar waardoor de kleurstoffen oplossen en in de textiel terecht komen.”

Het procedé bekort de verftijd met de helft ten opzichte van de huidige machines. Het energieverbruik vermindert met zo’n 30 tot 50 procent. Het gebruik van CO kent nog meer voordelen, zegt Mommaal. „De hoeveelheid kleurstof die nodig is, ligt vele malen lager dan wanneer je water gebruikt. Tegelijkertijd dringt de machine de totale productiekosten terug. De textielindustrie is 70 procent kwijt aan kleurstoffen.” Van de gebruikte CO2 wordt 95 procent opgevangen en weer opnieuw gebruikt. De overige 5 procent verdwijnt schoon de lucht in.”

Bij de Rabobank zijn ze onder de indruk. De verfmachine is genomineerd voor de Herman Wijffels Innovatieprijs, de prijs van de bank voor de meest duurzame innovatie.

Over een paar weken wordt de machine getest. De directeur van DyeCoo blaakt van vertrouwen. De laatste tien jaar is de nodige ervaring opgedaan met een prototype, dat samen met de TU Delft, Stork en het moederbedrijf van DyeCoo, Feyecon, is ontwikkeld.

„Het idee voor het gebruiken van CO2 ontstond 25 jaar geleden in Duitsland”, zegt projectingenieur Ludo van Schepdael. Met de economische haalbaarheid is verder nooit iets gedaan. DyeCoo denkt met het idee wel een markt aan te boren.

Toch zag het daar niet meteen naar uit. Financiers lieten zich in het begin moeilijk overtuigen, vertelt Mommaal. „Ze willen kennis van de markt voor ze ergens instappen.” Met behulp van Thaise partners, Nederlandse geldschieters en een garantstelling van de overheid, kon het project ruim twee jaar geleden alsnog beginnen. „Dit eerste exemplaar dat we nu in Nederland bouwen en testen, is gekocht door een textielverffabriek in Thailand. Als alles werkt, wil de afnemer er tien tot twintig kopen”, zegt Mommaal. De verfmachine moet, eenmaal in productie, ruim een half miljoen euro kosten.

Mommaal houdt er rekening mee dat de CO2-installatie een kleine doorbraak zal veroorzaken in de textielsector, zegt hij bescheiden. Grote sport- en kledingmerken hebben DyeCoo benaderd. De textielmultinationals, die in het verleden hun hoofdzakelijk Aziatische leveranciers maar mondjesmaat wezen op zaken als maatschappelijk verantwoord ondernemen, zien heil in de verfmachine. „Ze pushen hun fabrikanten met zachte hand eens te kijken naar onze oplossing van DyeCoo”, verklapt Mommaal.