Vertrek Blatter doet denken aan het begin van de Arabische Lente
Er waren geen mensenmassa's op de been en er was geen plein volgelopen. Er vielen ook geen schoten, geen gewonden, geen dodelijke slachtoffers. Toch waande ik mij woensdag ineens weer in die onvergetelijke winter van 2010 op 2011, toen de halve wereld aan de buis gekluisterd was en meekeek hoe de onaantastbaren van hun troon werden gestoten: Ben Ali, Moebarak... Blatter.
Het voelt deze week weer even net als toen. Een gevoel van moed, hoop en vertrouwen. En van: 'Het kan dus tóch!' De old boys zijn blijkbaar niet zo onaantastbaar als wij en zijzelf jarenlang dachten. Want dat Blatter tot het einde toe heilig heeft geloofd dat hij de dans kon ontspringen, daar twijfel ik niet aan. "De storm is geluwd", verklaarde hij vorige week nog optimistisch na zijn herverkiezing. "Ik maak me geen zorgen om mijn eigen persoon."
Nee, hij had niks te vrezen, verzekerde hij. Die hele FBI-zaak, daar "zat een luchtje aan", aldus de man wiens eigen naam nu ook schijnt op te duiken in het onderzoek. Waarom de Amerikanen juist vlak voor het Fifa-congres die invallen deden, durfde hij zich vorige week nog hardop af te vragen. De Amerikanen, de verliezers van de strijd om het WK in 2022 én de belangrijke sponsors van Jordanië, het land van Blatters tegenkandidaat prins Ali ben Hoessein. Dat kon geen toeval zijn.
En dan durfden sommigen, onder wie 'goede vriend' Platini, hem ook nog te verzoeken om op te stappen. De brutaliteit! Hadden ze dan niet begrepen dat hij al sinds 1998 voorzitter was? "Ik vergeef iedereen, maar ik vergeet niet", bromde een boze koning Blatter.
En ja, hij leek er steeds weer mee weg te komen. Hij kon roepen dat vrouwen maar in strakkere broekjes moesten gaan spelen uit 'esthetische overwegingen', dat homo's in Qatar maar geen seks moesten hebben tijdens het WK om arrestestatie te voorkomen, dat slachtoffers van racisme op het veld moesten bedenken dat "het maar een spelletje was", en dat ze de dader de hand moesten schudden.
Hij kon veertig jaar rondlopen bij een organisatie waar, volgens de Amerikaanse minister van justitie, "corruptie al decennia wijdverspreid is", en toch door 133 van de 209 landen herkozen worden voor een vijfde termijn. "Let's go Fifa", riep hij vorige week vrijdag met gebalde vuisten.
Hubris, zo noemen ze dat in Griekse tragedies, waarmee Blatter voetbal graag vergeleek. Het winnaarseffect, zo noemen ze het in de biologie: alfamannetjes die vaak gevechten winnen, worden op den duur overmoedig en vertonen risicovol gedrag. Daar kunnen ze ook niks aan doen, die mannetjes, het komt door de testosteron. Voormalig Wall Street-handelaar en neurobioloog John Coates schreef er een fascinerend boek over. Dat moet Blatter misschien ook maar eens lezen, nu hij het straks rustiger aan gaat doen.
Zijn aftreden was natuurlijk onvermijdelijk, gezien de groeiende druk van sponsoren, bonden en justitie. Het is te hopen dat de nieuw te kiezen voorzitter de ballen heeft om schoon schip te maken daar bij de Fifa. De ramen open, de bezem erdoor. De old boys eruit, nieuwe mensen erin. Mensen die weer snappen waarom ze daar zitten: zodat voetballers kunnen voetballen, en wij fans daarvan kunnen genieten.
For the game. For the world. Niets meer en niets minder.
undefined
