Verliefd op de verkeerde man

Het is druk in mijn Afrikaanse whatsappgroep. Ja, ik zeg dus wel eens 'Afrikaans'. Een paar jaar geleden schreef ik een opiniestuk dat 'Afrika bestaat niet' getiteld was en sindsdien word er altijd scherp opgelet als ik zelf de term 'Afrikaans' bezig. 'Je vond dat toch een generalisatie?'

Dat opiniestuk ging over de algemeenheden waarmee een complex continent met 1,2 miljard mensen, duizenden talen en etniciteiten vaak wordt beschreven door westerse journalisten: 'door oorlog verscheurd', 'falende staten' en 'uitzichtloos'. Of het slaat door naar overdreven of raciaal stereotyperende positiviteit: 'vrolijk', 'rytmisch' en 'continent van hoop en kansen.'

Het verhaal was van mijn hand. De kop niet.

Maar deze whatsappgroep bestaat alleen maar uit Afrikanen; Oost-, West- en Centraal- Afrika zijn vertegenwoordigd. De toevoeging van zuidelijk en een noordelijk Afrika ligt ter discussie. We wonen allemaal geruime tijd in Nederland. We zijn Afro-Nederlanders of Afropeanen.

Meestal discussiëren we over kwesties op het continent waar we vandaan komen; over welke economische hervormingen we zouden invoeren als wij het voor het zeggen hadden, welke eisen we zouden stellen aan de verhoudingen met Europa en hoe we van dinosaurus-leiders zoals Robert Mugabe (93) af kunnen komen.

Maar de laatste tijd praten we alleen maar over Nederland en de verkiezingen. Specifieker: het gaat over de Afrikaanse stem in die verkiezingen. Die is er niet, concluderen we. Opiniemaker Kiza Magendane (Congolee-Nederlander) schreef een tijd terug in de Volkskrant al dat "geen enkele Afro-Nederlander bij de gevestigde politieke partijen op een verkiesbare plek staat". Hij somde op: D66 heeft de Congolese-Nederlander Mpanzu Bamenga plek 35 gegeven. De Ghanese-Nederlander Amma Asante, momenteel Kamerlid, staat op plek 36 bij de PvdA. GroenLinks heeft de Congolees-Nederlandse publicist en lobbyist Alphonse Muambi op plek 46.

Magendane's conclusie was dat Artikel1 van Sylvana Simons de enige mogelijkheid biedt om een Afro-Nederlander in de Kamer te zien. Hoewel Artikel1 niet favoriet is in de whatsappgroep, zijn de leden wel klaar met de gevestigde partijen. Jarenlang steunden de meeste de PvdA. Maar we zijn gaan zweven. "Ze nemen Afropeanen niet serieus", klinkt er.

Terwijl onlangs bleek hoe politiek bewust deze groep is tijdens het 'Zwart Politiek Café' in Amsterdam. Zwarte kandidaten, Afrikanen én Afro-Caribiërs, van GroenLinks tot de ChristenUnie, waren daar bijeen. Volkskrantverslaggever Wim Bossema doopte het tot een revolutie: "Het lijkt erop dat er in Nederland een black caucus in de maak is. Zoals die in de Verenigde Staten, waar zwarte volksvertegenwoordigers proberen op een lijn te komen over kwesties de belangrijk zijn voor hun zwarte achterban."

De Afrikaanse whatsappgroep wil af van racisme in het onderwijs en op de arbeidsmarkt, wil een humane behandeling van Afrikaanse vluchtelingen en een holistische aanpak van de grondoorzaken van migratie. Maar geen enkel partijprogramma voldoet aan al die eisen. Ook de nieuwkomers zoals Denk niet, wat een enkeling overweegt. "Maar ik mag niet van mijn dochter. Die is op Jesse Klaver."

Vier verkiezingen op rij heeft één van ons campagne gevoerd voor de PvdA. Maar na afloop van het congres waarop het regeerakkoord, inclusief strafbaarstelling van migranten zonder papieren, met applaus was aangenomen zegde ze haar lidmaatschap op. "Achteraf voelt het alsof ik verliefd was op de verkeerde man."

We lachen. En we zweven.

undefined