Vassallucci
De laatste keer dat ik Michel Vassallucci in levende lijve zag, was op Aids Memorial Day in 1993, voor de Beurs van Berlage in Amsterdam. Ik herkende hem niet in eerste instantie.
De altijd olijke, hondsbrutale uitgever van Arena - de ontdekker van Benoîte Groult, schrijfster van 'Zout op mijn huid' - zag er grijs en droef uit, maar toen hij me herkende vertrok zijn gezicht onmiddellijk in de vertrouwde grijns. Ik wist toen niet dat hij zelf die rotziekte had. Drie maanden later trok Vassallucci zich terug uit de uitgeverij. Met zijn vriend, de kunstenaar Philippe Schott, verhuisde hij naar Frankrijk, zijn geboorteland, om er te sterven. Maar de medische verzorging liet te wensen over, dus keerde hij terug naar de Prins Hendrikkade, zonder nog iemand te willen zien. Hij stierf op 25 maart 1994. In het crematorium op de Oosterbegraafplaats lag hij sterk vermagerd in zijn kist. Tussen zijn handen stak een jeugdfoto, waarop hij samen met een van zijn broers stond.
Volgende maand verschijnen de eerste boeken van uitgeverij Vasallucci, begin dit jaar opgericht door zijn vrienden en voormalige medewerkers van Arena. Op de najaarsaanbieding siert een foto van Michel Vassallucci de blauwe kaft. Het is een raar idee dat zijn naam nu voor eeuwig verbonden is met een uitgeverij en niet langer met die lefgozer uit Marseille, wiens lijfspreuk was, in navolging van Jean Cocteau: 'Ik ben een leugen die altijd de waarheid spreekt'. Maar het went snel, vermoed ik. De kwaliteit van de uitgeverij vraagt erom.
