Twee Afghaanse ambassadeurs, op de fiets voor vrede

Een wanhoopsdaad, dat is het, realiseerde ik me in de tram op weg naar huis afgelopen zondagmiddag. En het stemde me verdrietig. Even daarvoor had ik op een terras in Amsterdam een ontmoeting gehad met de Afghaanse Nader Shah Nangarhari en zijn zoon Feroz Khan. Ze waren in drie maanden tijd helemaal vanuit Afghanistan naar Nederland komen fietsen en via een kennis was ik met ze in contact gebracht.

Trots toonde Nader mij een hele stapel nieuwsartikelen en vele foto's van zijn fietstocht en ontmoetingen met bekende mensen uit de hele wereld. Een beetje verward bekeek ik ze, want de meeste artikelen en foto's die hij toonde waren al jaren oud. "Jullie zijn toch pas drie maanden onderweg?", vroeg ik.

"Ja, dat klopt, dit is namelijk de tweede keer dat ik deze tocht maak. Vandaar de oude foto's. In 2002 fietste ik ook al via Amsterdam naar New York."

Nader en Feroz vertelden me dat er al 36 jaar oorlog heerst in Afghanistan. Feroz is nu 17 jaar en weet niet beter, maar zijn vader Nader (47) herinnert zich de eerste bomaanslag op zijn school als de dag van gisteren. "Overal dode klasgenootjes".

Na die dag volgden nog vele andere aanslagen waar hij getuige van was.

"De school waar ik als tiener op zat, was zes kilometer van ons huis en veel kinderen vonden dat te ver lopen, waardoor ze niet meer gingen. Mijn vader kocht toen een fiets voor me, wat in die tijd heel ongebruikelijk was. Niemand had een fiets, dus toen ik er een had, wilde iedereen bij mij achterop om mee te liften naar school. In die tijd bedacht ik dat ik mijn fiets wilde gebruiken om educatie en de vrede te promoten. Het was dus toen al een wens om ooit fietsend de wereld over te gaan."

En dat is gelukt. In 2002 kreeg Nader van de Afghaanse overheid een verklaring waarmee hij in heel veel landen een visum kon aanvragen om zijn zeer bijzondere fietstocht voor de vrede te kunnen maken. Want dát is wat hij wilde: de wereld vertellen dat er vrede moest komen in zijn land. "Geen tanks, maar fabrieken en banen. Geen wapens, maar vrede". Dat was zijn boodschap.

Toen hij na een jaar en zes dagen terugkeerde werd hij in Afghanistan als een held ontvangen. Hij ontmoette hooggeplaatste politici en er werd een educatieplan opgezet om onderwijs te promoten, vooral bij jonge meisjes die vaker niet dan wel naar school gaan. "Mensen vechten niet als ze goed zijn opgeleid."

Maar ondanks zijn inspanningen is de situatie in zijn land de afgelopen 13 jaar alleen maar verslechterd en daarom stapte Nader drie maanden geleden wederom op zijn fiets met als eindbestemming de VN in New York.

Ditmaal met zijn zoon, die, na deze vredestocht, politicologie wil gaan studeren om ook zo een bijdrage te kunnen leven aan de vrede in zijn land.

"We zijn zoveel vluchtelingen tegengekomen op onze tocht hierheen. Deze mensen hebben hun land verlaten en dat land is als hun moeder. Stel je voor hoe zwaar het is om van je moeder gescheiden te moeten worden. We willen als volk niet meer in de regen staan. We willen vrede. En dat móet de wereld weten!"

De komende week fietsen vader en zoon nog door Nederland. Wie met ze af wil spreken, een slaapplek voor ze heeft of financiële steun wil bieden, kan dat doen via www.facebook.com/cyclingpeaceambassador.

undefined