Turken in EU vragen Ankara zelf om bemoeienis

Gisteren meldde deze krant dat de Turkse regering een 'reddingsactie' gaat beginnen om de duizenden Turkse pleegkinderen, die in verschillende Europese landen bij christelijke en homoseksuele pleeggezinnen zijn ondergebracht, te redden. De Turken spreken er schande van dat deze kinderen niet in gezinnen geplaatst worden die dichter bij de cultuur en de religie van de echte ouders staan.

Ook vijftig jaar na de eerste gastarbeiders bemoeit de Turkse regering zich dus met het reilen en zeilen bij de miljoenen Europese Turken. Ankara buigt zich echter niet enkel over het lot van de pleegkinderen; de Turkse staat houdt nog altijd de dienstplicht voor de Turkse mannen in Europa in stand en controleert de moskeeën door de duizenden imams die daar werken te selecteren, op te leiden en te betalen.

De liefde is in dit geval wederzijds
Zo bezien lijkt de Turkse overheid een vader die de touwtjes niet uit handen wil geven. Dat is echter een halve waarheid. Immers, de liefde is in dit geval wederzijds. De Turkse bestuurders willen de controle over de Turken in Europa niet verliezen, maar het zijn dezelfde Turken in Europa die van 'hun regering' zoveel mogelijk bemoeienis eisen.

Voordat de Turkse regering besloot concrete stappen te zetten in de kwestie van de pleegkinderen, haalden de verhalen van de ouders bij wie de kinderen zijn weggehaald geregeld de Turkse pers. Elk geïnterviewde vader of moeder vertelt dan de eigen geschiedenis en doet vervolgens een oproep aan de Turkse regering: 'Help ons in den vreemde, laat ons hier niet aan ons lot over...' De voorzitter van de Turkse parlementaire onderzoekscommissie voor de mensenrechten meldde eergisteren aan Trouw dat Turkse organisaties in Europa druk op de Turkse regering hebben uitgeoefend om iets te doen aan de huidige situatie.

Afgezien van de wederzijdse liefde tussen de vader en zijn kroost, is hier ook sprake van de houding van een ontwikkelingsland dat in rap tempo rijker aan het worden is en de laatste jaren blaakt van zelfvertrouwen. Door op te komen voor de eigen 'weggekaapte' kinderen maakt het nieuwe, sterkere Turkije een statement. De Turkse premier Erdogan zegt bij elke gelegenheid dat ieder Turks koppel minstens drie kinderen moet krijgen; bevolkingsgroei is noodzakelijk voor de groeiende economie. Het Turkije van Erdogan zou het dan ook waarschijnlijk geen enkel probleem vinden om de kinderen met Turks bloed in de aderen, die in de christelijke en homoseksuele pleeggezinnen zijn terechtgekomen, op eigen grond in de armen te sluiten.