Troosttaart

a.vandenbrand@trouw.nl Twitter: @anniekvdbrand

Of ze een taart mag bakken, vraagt dochter. Voor haar klasgenootje Tina. Want Tina's nichtje is heel erg ziek, en daar is ze zo verdrietig over. Dochter wil de troosttaart vanmiddag maken, samen met een vriendinnetje. Morgen na school haalt ze 'm dan op om mee te nemen naar het park, waar de meiden van de klas willen picknicken.

"Gaat er een moeder mee?", vraag ik.

"Duh!", zegt dochter. "We zijn al tien, hoor! We kunnen heus wel picknicken zonder moeder."

"Mag Emma ook?", vraag ik. Emma's moeder en ik zijn het over dit soort dingen meestal eens.

"Tuurlijk mag Emma ook. Iederéén mag."

Ik sms Emma's moeder. Ja hoor, Emma mag ook.

De volgende ochtend om half acht bedenkt dochter dat er nog een soort briefje van marsepein op de taart moet. Of ze dat 'please, please, please' nog even mag doen. 'Sterkte schattie' moet erop staan.

Bij nader inzien lijkt het haar beter als ik het doe. Dan maakt zij wel het hartje op de i en de gouden balletjes in de hoekjes.

Als ik tegen zessen thuiskom, zie ik dat de taart inderdaad verdwenen is uit de koelkast. Op weg van kantoor naar huis had ik nog even overwogen langs het park te fietsen om dochter op te halen, maar ik had me beheerst. De meiden zijn inderdaad al tien, sommigen zelfs al elf jaar. Ze kennen het park als hun broekzak. Las ik laatst niet dat stadskinderen tegenwoordig werkelijk nooit meer iets zonder een spiedende moeder ondernemen, en dat dat hartstikke vervelend is?

En had ik me toen niet voorgenomen de boel eens wat vaker de boel te laten?

Vijf minuten later hoor ik dochter binnenkomen. "Was het leuk?", roep ik vanuit de keuken. Ik hoor haar mijn kant op rennen.

Ze vertelt zo opgewonden dat het zeker een minuut of twee duurt voordat ik in de gaten heb dat ze niet opgetogen is, maar woest.

Het komt erop neer, begrijp ik, dat dochter als een echte moeder had gezegd dat iedereen eerst maar lekker moest spelen, en dat ze daarna de taart zouden aansnijden. Toen het moment daar was, waren er vier van de tien meisjes ter plekke. Dochter zou de rest even zoeken. Toen ze terugkwam, waren de vier verwikkeld in een gevecht.

Een taartgevecht, ja. "Ik heb niet eens een stukje kunnen proeven."

Dochter barst in snikken uit. Pas nu zie ik restjes monchou met kersen in haar verwilderde paardestaart zitten. De plastic tas met de springvorm en de papieren feestbordjes klemt ze tegen zich aan. Tranen rollen over haar gloeiende wangen.

"Kom maar", zeg ik. Ik zet de tas op de grond en til haar op het aanrecht. De armen om mijn nek laten me niet meer los.

undefined