Column
Tranen met tuiten, ruim voor het eindsignaal
Ik kan gewoon niet onder woorden brengen hoe prachtig ik het vind dat 'onze' voetbalsters gisteravond Europees kampioen zijn geworden. En ik ben niet eens zo'n enorme voetbalfan. Maar dit toernooi... Ik heb geen minuut van Oranje gemist. De kwart- en de halve finale heb ik in het stadion meegemaakt. En tijdens de finale zat ik aan het televisiescherm geplakt.
Tranen met tuiten hoor, ruim voor het eindsignaal, toen Vivianne Miedema stiekem al haar ogen droogde. Toen ik Foppe de Haan en zijn van emotie rood aangelopen lieve grootvadergezicht zag. Toen de stem van Sherida Spitse nog geen kwartier na het eindsignaal al zo schor als de toeter van een lekke stoomboot bleek. Toen This girl is on fire onder beelden van Sarina Wiegman klonk.
Nee, de wedstrijd tegen Denemarken was niet elke seconde om over naar huis te schrijven. Hetzelfde gold voor de wedstrijden daarvoor. Maar wát een strijd, wat een passie. Wat een beleving zag ik telkens weer op het veld. En dat is waar sport voor mij om draait. Een superspannende wedstrijd was het, de finale van het EK. Daar kan niemand redelijkerwijs omheen.
Maar toch. Toch bleven ze langskomen. De negatieve commentaren van de Ronald Waterreuzen, de Nico Dijkshoorns, de Jan Rozen en de Diederik Smits van deze wereld - en de fans van de betreffende heren buitelden daar nog eens vrolijk overheen: het niveau is ruk. Het stelt allemaal niks voor. Je moet niet denken dat er ook maar iets te prijzen valt. Het vijftiende elftal van Hosternokkeveen voetbalt nog beter.
Och jongens, dacht ik telkens weer. We hebben toch al lang geleden afgesproken dat we mannen niet met vrouwen vergelijken zouden als het op sport aankomt? Niemand zegt dat Dafne Schippers er niks van bakt, omdat ze niet zo hard loopt als Justin Gatlin. Er is geen mens die beweert dat Serena Williams een slechte tennisster is, omdat ze de ballen minder hard slaat dan Rafael Nadal.
Waarom gebeurt dat in het voetbal dan wel continu? Of, om het bij mijn eigen sport te houden, in het wielrennen? Ik kan er wel iets van maken: voetbal en wielrennen hebben allebei een langere geschiedenis dan veel andere sporten. Een historie bovendien van mannen die de sport bedrijven. Vrouwen hebben wat dat aangaat een enorme inhaalslag te maken. Qua techniek, professionalisering en niveau. Maar ook qua verhalen. En qua gewenning.
Maar is dat een reden om het zo onderuit te halen? Ja, ik kan me daar echt druk om maken. Omdat ik het werkelijk niet begrijp. Waarom zou je over vrouwenvoetbal beweren dat het niet om aan te gluren is? Of van vrouwenwielrennen zeggen dat het nog niet eens in de krant mag - terwijl de wedstrijden in beide sporten doorgaans hartstikke spannend zijn? Blijkbaar is er een groep mannen die vindt dat alleen de prestaties van mannen de moeite waard zijn.
Natuurlijk, het grootste deel van mijn tijd trek ik me er niks van aan. Maar het doet me wel wat. Veel zelfs. Vrouwen nemen al zo weinig plaats in in de sport. En dan nog dendert er een lawine aan hysterische verontwaardiging over me heen als ik voor zelfs maar een pietsie meer gelijkwaardigheid pleit. Waar pak ik jou iets af meneer, denk ik dan bij mezelf. Waar doe ik jou kwaad, dat je zo woest op me reageert?
Dat het EK voor vrouwen bestaansrecht heeft, blijkt wel uit de kijkcijfers. En onze Leeuwinnen zijn nog eens Europees kampioen geworden ook. Je doet jezelf als sportliefhebber toch gewoon te kort als je dat telkens onderuit haalt, en er per se niet van meegenieten wilt.
