Tragiek

Ergens tussen zoons Citotoets en zijn vertrek naar de brugklas werd dochter groot. Ik stond erbij, ik keek ernaar en ik zag het niet.

Ja, nú zie ik het, nu ze tijdens de lunchpauze druk pratend het huis binnenstormt met haar vriendin. Nu ik zie hoe ze tussen het checken van berichtjes op Instagram door snel twee boterhammen roostert, haar vriendinnetje een appel toewerpt en haar favoriete muziek harder zet om een paar danspassen voor te doen. "Ik ga straks zelf wel naar ballet, mam! Dág!"

En weg is ze weer.

Het is de tragiek van de tweede. De verrukking over de eerste zwangerschap, het eerste tandje, de eerste hapjes, de eerste stapjes, het vertrek van de crèche, het begin van de kleuterschool, de eerste zelf gelezen woordjes, en later het zwem- diploma, de Citotoetsen - het was allemaal voor de oudste, voor zoon. Dochter, ruim een jaar jonger, moest het doen met een aai over haar bol: goed zo; ja hoor, heel knap; mooi hoor, lieverd. Maar over haar hoofd keken we toch weer naar haar broer; klom-ie nu echt al helemaal zelf op die driewieler? Wat een wonderkind hadden wij toch!

Dochter gedijde in het relatieve aandachtstekort. Onttrokken aan het eeuwig spiedende oog van haar moeder en ver weg van de druk van vaders dromen, genoot zij de vrijheid van de liefdevolle verwaarlozing.

Of ik misschien een tientje had voor een dansvoorstelling die ze graag wilde zien, of ik even een handtekening kon zetten onder het aanmeldingsformulier van de balletschool, of ik even aan Julia's moeder wilde vragen of ze voortaan zonder toezicht naar de hockeytraining konden fietsen. En o ja, of er een mobiele telefoon kon komen, omdat ze het wel een prettig idee vond ons te kunnen bellen, nu ze vaker dingen in haar eentje ondernam.

Druk als we waren met het kiezen van een middelbare school, de toelatingsloting, het aanschaffen van een bureau, boekentas en kaftpapier voor zoon, ging dochter haar eigen gang.

Bijna elf jaar na dato is haar geboortealbum nog steeds niet af, op foto's is de zwangere buik waarin zij zat amper zichtbaar omdat ik haar broer droeg, op filmpjes zie ik tot mijn ontsteltenis dat ik haar verbeter omdat ze niet zo goed praat als de oudste.

Ik kijk haar na als ze de brug over fietst; blonde haren in de wind, tenger lijf, in de luwte sterker geworden dan ik ooit zag.

undefined