Tom spoot miss niet nat

Het loopt zoals het loopt, zei Tom Dumoulin gisteren na zijn gewonnen tijdrit in de Vuelta. Daartegen viel weinig in te brengen. Hij moest er wel hard voor trappen. Zo hard dat niemand hem bij kon houden.

Thuis konden we hem aan het werk zien, zijn stille zwarte kattenrug, die zo aftekende bij het schokschouderen van zijn tegenstrevers. Het asfalt golfde en glooide, er was een klimmetje, een paar bochten door een bos.

Af en toe een spatje regen.

Hij had een bepaald binnenblad gestoken, en een enorm buitenblad van naar schatting 56.

Zoiets zei de kenner.

Thuis schreven we, de onnozelen, mee.

In Burgos, de oude stad in Castilië, volgde de huldiging, voor de Catedral de Santa María.

Op een podium staan. Twee rondemissen in witte jurkjes naast hem, op hoge hakken. Bloemen, zoenen. Drie keer, op z'n Nederlands.

Even stond hij alleen op dat podium. Iedereen was even weg. Dat was gek.

Toen kwamen naast hem twee andere missen staan. Ze droegen rode blazers. Weer bloemen, weer zoenen. En nog was het niet voorbij.

Nog een wisseling. Opnieuw twee missen, nu in het zwart, in korte broekjes. Naast Dumoulin in zijn korte zwarte wielerbroek. Je dacht even: hee, ploeggenoten.

Tussen zijn benen stond een enorme fles. Het leek champagne. Maar het was cava. Een Cava Gran Ducay. Cava is een goedkope witte schuimwijn, die vooral in Catalonië wordt gemaakt. Je hebt een fles Cava Gran Ducay voor 7,50. Een wijnproever recenseert de Cava Gran Ducay: helder, kleur van bleke citroen, medium size belletjes, eenvoudige neus, neutrale gistaroma's, rijpe abrikozen, roggebrood, acceptabele kwaliteit, gebrek aan complexiteit en elegantie.

Zo'n fles, maar dan king size, stond tussen de benen van Dumoulin.

Cava Gran Ducay is een sponsor van de Vuelta. Al jaren. Er zijn foto's van andere jaargangen waarop te zien is hoe een etappewinnaar zo'n fles leegspuit. Bij voorkeur leegspuit op de cava-missen. Contador, Rodrígez. Ze deden dat. De macho's. Spoten de missen nat. Misschien droegen ze daarom korte broeken.

Dumoulin pakte de fles op, de missen deden een stapje achteruit. Daarna zette hij de fles in een groene container. De missen bleven droog.

Tom Dumoulin had niet gespoten.

Een daad van beschaving.

Het loopt zoals het loopt, zei Tom Dumoulin.

Weet je dat Nederland rood kleurt, loog de verslaggever, verwijzend naar zijn rode leiderstrui. Nee, zei Tom.

Nee, Nederland kleurde niet rood.

In Nederland vulden nieuws- en praatprogramma's zich met de dood van een schrijver. Een man die in een vonkende kortsluiting een rigoureus einde had gemaakt aan een depressie. Een man, midden in het leven, een volle agenda, tal van vrienden die hem een week geleden nog spraken, of met hem mailden, een afspraak met hem hadden.

Het loopt zoals het loopt.

Daartegen viel weinig in te brengen.

We waren blij voor Tom.

En rouwden om Joost.

undefined