Wielrenboek
Thomas Dekker herkauwt vooral
Verslaafd aan introspectie? Dat zal Thomas Dekker niet snel overkomen. In een nieuwe biografie vult hij met name wat lege velden in.
Opgepast als dopingsporter Thomas Dekker met pertinente woorden als "de hele waarheid" schermt. In zijn nieuwe biografie, 'Thomas Dekker, Mijn Gevecht', die gisteren verscheen, laat de gevallen ster van het Nederlandse wielrennen het achterste van zijn tong zien, heet het. Maar veel verder dan het herkauwen van oude feiten bovenop een ongecensureerd en hedonistisch narratief komt Dekker niet.
Wat voor hem pleit, is dat Dekker dan ook wel het nodige voor zijn kiezen kreeg nadat hij in 2009 tegen de lamp liep. Het wonderkind dat het zieltogende Nederlandse profwielrennen naar nieuwe hoogten moest voeren, werd van meet af aan bewierookt bij de toenmalige Raboploeg. Hij kan alles: tijdrijden, klimmen en heeft ook nog eens een allure waarbij de arrivé Michael Boogerd tot een boerenkinkel verbleekt. Dekker eist en krijgt carte blanche van de bankploeg om te trainen bij Luigi Cecchini, een Italiaanse arts die onder verdenking ligt bij justitie, maar tegen wie nooit enig bewijs is gevonden. Zolang hij maar wint, verdedigt het management zich.
Een teamarts noemde Dekker destijds een groot kind. Hij vergat erbij te vermelden dat niemand Dekker iets van een norm voorschreef. Het verwondert nauwelijks dat het met hem bergafwaarts gaat in plaats van bergop. Zijn uitspattingen, sportwagens, villa's, zijn heldenstatus en een wielermilieu dat prestaties eist zonder daarbij de grenzen te trekken, kostten hem in 2009 uiteindelijk de kop. Hij gebruikt dan al seizoenenlang doping. Alleen in 2005, waarin hij debuteerde als prof, rijdt hij naar eigen zeggen schoon.
Geen nieuwe namen
Dekker weet precies bij wie hij moet aankloppen voor zijn medicatie: In Spanje, bij Eufemiano Fuentes, de arts die alleen de groten der aarde bedient. Als voor Fuentes het doek valt, reiken Boogerd en de Oostenrijkse dopingverstrekker Stefan Matschiner hem de helpende hand. Cortisonen, epo, bloedzakken, Dekker gebruikte alles om zijn prestatiecurve maar positief te houden, zo laat hij optekenen in Mijn Gevecht.
Wie hoopt dat Dekker nieuwe namen noemt, komt bedrogen uit. Boogerd, Matschiner en de toenmalige Rabo-kopman Michael Rasmussen hebben allemaal al lang en breed hun zonden opgebiecht. In dat opzicht is deze autobiografie geen verrijking anders dan dat Dekker de lege velden invult in zijn eerdere werkje 'Schoon Genoeg' uit 2011.
Net zomin is zijn nieuwe boek een zelfreflectie op Thomas Dekker, 32 jaar oud inmiddels. De renner die vorig jaar nog een vertwijfelde poging deed om met een werelduurrecord zijn carrière uit het slop te halen, kijkt amper in de spiegel. Verwijten richting anderen zijn er genoeg. De ploegleiding van Rabo etaleerde een laat-maar-gaan-houding ten aanzien van dopinggebruik. Ze hadden volgens Dekker moeten zeggen: tot hier en niet verder.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
Slachtoffer
Treffend voor de stuurloosheid en ongeremdheid bij de miljoenenploeg is Dekkers lezing over drank en vrouwen. Twee dagen voor de Tourstart in Londen in 2007. Dekker deelt een hotelkamer met Boogerd: "We hebben samen een fles wijn opengetrokken, maar dat is niet genoeg vermaak. Drank is leuk, maar vrouwen zijn leuker. En dus ga ik het internet op om een paar escorts te zoeken." Om zes uur gaat de wekker: Boogerd moet water tanken om zijn hematocrietwaarde, die tegen de pakgrens van 50 schommelt, naar beneden te krijgen, vertelt Dekker.
Thomas Dekker voelt zich met name slachtoffer van een manipulatief systeem dat renners voor het blok zet. Het is gebruiken of anders ga je maar terug naar de amateurs. De ongeschreven wielerwetten zijn meedogenloos.
Boos is Dekker nog altijd op de anti-dopinginstanties en de internationale wielerunie UCI die hem slachtofferden. Waarom werd hij wel gestraft en anderen niet? Om als voorbeeld te dienen?
Zijn woede is ergens wel begrijpelijk. Veel (ex)coureurs bleven onder de radar omdat ze hun kaken op elkaar hielden, omdat ze glashard ontkenden of omdat ze inmiddels afscheid als renner hadden genomen. Dekker had de pech tussen in de breuk te vallen van de laat-maar-waaien-mentaliteit van destijds en de nieuwe wind die een schone wielersport propageerde.
Thijs Zonneveld. 'Thomas Dekker, mijn gevecht.' Uitgever: Voetbal Inside, 224 pagina's. 19,99 euro.
Oud-collega's zijn onaangenaam verrast
Michael Boogerd, Steven de Jongh en Jacques Hanegraaf zijn onaangenaam verrast door de onthullingen over doping en seks in de biografie van oud-collega Thomas Dekker. Boogerd, oud-ploegmakker en ook kamergenoot van Dekker bij de Raboploeg: "Ik kan me totaal niet vinden in wat ik tot nu toe gelezen heb'', vertelde de Haagse oud-prof aan RTL Boulevard. Dekker laat onder meer weten dat hij samen met kamergenoot Boogerd vlak voor de start van de Tour de France van 2007 enkele Oost-Europese prostituees inhuurde. Steven de Jongh, die in een seksueel getinte passage voorkomt, reageerde via Twitter op de onthullingen in het boek. Hij is vooral boos op schrijver Thijs Zonneveld. "Bedankt voor de hoor en wederhoor. Niet gebeurd.''
Oud-renner Hanegraaf, destijds manager van Dekker, weerlegt op Omroep Brabant de beschuldigingen in het boek aan zijn adres. "Totale onzin en pure laster'', zegt de Brabander over de passage waarin hij wordt genoemd als degene die Dekker heeft aangezet tot dopegebruik.
