The Bodyguard

MUSICAL

Stage Entertainment ***

Dit is Romy Monteiro in haar volle glorie. In een lange, lichtblauwe glitterjurk, met haar enorme bos jaloersmakend lange, krullende haren en ogen om in te verdwijnen, staat ze trots en gracieus op een pilaar die omhoog beweegt terwijl ze met schijnbaar gemak Whitney Houstons hit 'I will always love you' zingt. Haar klankkleur is warm, robuust en erg volwassen voor een 22-jarige, ze zingt klein en kwetsbaar in de details, verbindt soepel hoge en lage noten en combineert dat met een grootse showuitstraling.

Dat ze kon zingen wisten we al sinds haar deelname aan 'The Voice' vorig jaar. De ballads die Monteiro zingt in deze musical boordevol Whitney-Houston-hits, maken 'The Bodyguard' dan ook de moeite waard. Het levendige decor met prachtige projecties waardoor we razendsnel kunnen verhuizen van concertzaal naar tuinhuis en van slaapkamer naar griezelkelder, maakt de voorstelling ook nog eens aantrekkelijk om te zien.

The Bodyguard is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1992 met Whitney Houston als de popdiva Rachel Marron, die verliefd wordt op haar stugge bodyguard (Kevin Costner). Een spannende film, omdat het gaat over een stalker die het op Marron heeft gemunt en omdat er slachtoffers vallen.

De musical is een vereenvoudigde en gemoderniseerde versie van de film en soms is het 'musical meets CSI': dan wordt het bijna een thriller met de zoektocht naar een daderprofiel en de nodige spanning en schrikeffecten.

Toch is het niet de topmusical die het had kunnen worden. Dat komt door de combinatie van het vaak oppervlakkige spel (regie: Carline Brouwer) en het beperkte script (Allard Blom vertaalde de Engelse musical). Wanneer bijvoorbeeld Rachels zus Nicki overlijdt is er een begrafenis van een halve minuut en daarna gaat het verhaal verder alsof er bijna niets gebeurd is. Niemand lijkt echt aangeslagen. En ook de afscheidsscène tussen Rachel en haar bodyguard (Mark van Eeuwen) is tamelijk gevoelloos. Carolina Dijkhuizen (Nicki) acteert gelukkig wèl gelaagd en ze zingt ook met meer emotionele diepgang dan de jonge Monteiro. Daarnaast is Monteiro in de up-temponummers zwakker en maakt de combinatie met twee nogal schreeuwerige backingvocals die songs onaangenaam.

Het ensemble danst aanstekelijk, en één castlid steekt er met kop en schouders bovenuit, hoewel hij veruit de kleinste is: Jonathan Flohr speelt de 8-jarige zoon van Rachel, en dat doet hij met aanstekelijk plezier. Het is een innemend en bijdehand gastje met humor, een enorme natuurlijke swing en grappige breakdance-skills.

undefined