Tevreden met rol in de schaduw
Na het afscheid van zijn broer leek Mike van de Goor zich eindelijk te ontpoppen tot een basisspeler van het Nederlands volleybalteam. Maar dit seizoen moet hij weer genoegen nemen met een plaats langs de zijlijn. ,,Ik ken de betrekkelijkheid van sport.'' Een les in de kunst van het bankzitten.
AMSTERDAM - Hij haalt zijn schouders op, maar vat het gebaar niet op als desinteresse. Hij heeft gewoon geen zin meer om stil te staan bij de vraag of hij de ideale invaller is. Mike van de Goor heeft zich na tien lange jaren eindelijk verzoend met de bank.
Natuurlijk wil hij liever spelen en natuurlijk ademt hij net als andere topsporters bewondering. Ook hij geniet het meest in volle stadions, het gejuich rollend van de tribunes. Dat blijven de momenten die het zweten in afzondering doen vergeten.
Van de Goor (29) heeft ze ook meegemaakt, alleen niet zo vaak. Juist daarom wekt het bewondering dat hij in de nadagen van zijn carrière volgens de bondscoach gedrevener dan ooit traint. Het zijn slechts de ware liefhebbers die zo lang en zo vaak genoegen nemen met een bijrol.
Hij zal het niet snel zeggen. Vorig jaar was hij een gewaardeerde vaste waarde; dit seizoen heeft het broertje van Bas haast in stilte zijn abonnement op de schaduw hernieuwd. Het woord 'klotejob' neemt hij niet meer in de mond, zoals in het verleden. Nu spreekt hij van een 'klote-gevoel', en da's toch een belangrijk verschil in nuance.
Noem hem een optimist. Wat maakt het uit? Hij heeft zijn trots behouden. Iedereen heeft een keuze in het leven, ook Mike van de Goor. Of hij schikt zich in de rol van reserve, of niet. De vriendelijke aanvaller stelt zijn loopbaan graag zo simpel voor. ,,Ik heb mijn lot zelf in de hand: één telefoontje is genoeg.''
Stoppen kan altijd nog, weet hij. En 'erbij zijn' is al mooi. Wie anders maakt een geheel verzorgde reis mee naar Brazilië? Vanaf dinsdag strijdt het verjongde Oranje daar in de finale van de World League. ,,Als ik nodig ben, geef ik alles, zoals altijd.''
Slechts tussen de regels door gluurt het verdriet en de frustratie, die Van de Goor na zijn bliksemstart moet hebben gevoeld. Ergens in het gesprek stelt hij: ,,Als negentienjarige debutant in de selectie is het op zich geen schande om tweede keus te zijn. Naarmate je ouder wordt, verandert dat gevoel.''
Pas op zijn zestiende begon de 2,04 meter lange man met volleybal, geïnspireerd door Bas. Amper drie jaar later volgde de eerste uitnodiging voor een nationale selectie. ,,Bas is een kruiwagen geweest. Ik ontving in rap tempo uitnodigingen. Men dacht: hij is de broer van en ook lang, dat zit wel goed.''
,,Uiteraard wilde ik niet alleen maar lang staan te zijn. Ik had acht jaar fanatiek getafeltennist en daardoor een behoorlijk balgevoel ontwikkeld. Maar als je pas zo laat met een sport begint, mis je een aantal technische vaardigheden. Ik heb de pass bijvoorbeeld nooit goed onder de knie gekregen. De komst van de libero was wat dat betreft voor mij een uitkomst.''
De veranderingen die het internationale volleybal de voorbije jaren heeft ondergaan, hebben het voor Van de Goor tegelijkertijd ook moeilijker gemaakt om de erfenis van zijn broer te beheren.
Met wereldtalenten als Bas van de Goor, Held en Posthuma was de tweemans middenaanval ten tijde van het goud van Atlanta meer dan voldoende bezet. De laatste jaren is de positie van Mike echter de achilleshiel van het Nederlands team.
Toegegeven, de 'werkomstandigheden' zijn er ook niet gemakkelijker op geworden voor de huidige lichting in de personen van de jongste Van de Goor, Sander Olsthoorn en Joppe Paulides. Door de verhoogde servicedruk komt de pass steeds minder vaak nauwkeurig bij de spelverdeler, waardoor de snelle middenaanval lang zo vaak niet meer mogelijk is. ,,Onze rol beperkt zich steeds vaker tot blokken en serveren. Leuker is het er dus niet op geworden.''
De meeste citaten spreekt de speler van de onttroonde landskampioen Dynamo gelaten uit. Echt enthousiast wordt hij pas wanneer hij over zijn aankomende vaderschap praat. Omdat hij bij de bevalling aanwezig wil zijn, mist Van de Goor het WK over een maand in Argentinië. Deze beslissing heeft de doorstroming naar de basis van de jeugdige Paulides versneld.
,,Een paar jaar geleden dacht ik weleens: waar doe ik het allemaal voor? Die vraag is verdwenen. Als je weet dat er iets belangrijks in de persoonlijke sfeer gaat veranderen, wordt de sport vrij betrekkelijk. Dat maakt het ietsje makkelijker om op de bank te zitten. Ietsje.''
,,Ik heb halverwege de jaren negentig drie jaar in de Italiaanse competitie gespeeld. Daar groeide mijn geloof in eigen kunnen. Maar dat zelfvertrouwen bleek tijdens de zomers met Oranje heel breekbaar. Als invaller moet je het hebben van één of twee acties.''
,,Iedere bankzitter krijgt er een hoofdstukje teleurstelling bij. Met die gevoelens omgaan, daar leer je van. Dat vormt je als mens.''
