Ter Mors kan niet meer overal op gokken

Morgen maakt Jorien ter Mors (26) in Calgary haar eerste internationale starts tijdens de wereldbeker shorttrack. Graag had ze, net als haar collega's, vanwege jetlag en hoogte twee weken op het snelle Canadese ijs willen acclimatiseren. Ondanks haar wereldtitels op de 1000 en 1500 meter moest ze zich afgelopen weekeinde in Groningen kwalificeren voor de wereldbekers langebaan.

Dat de KNSB niet graag kansrijke deelnemers aanwijst voor de grote kampioenschappen is te begrijpen. Als beste Nederlandse sprintster had Ter Mors vorig jaar graag willen worden aangewezen voor de WK sprint, waarop ze uiteindelijk derde werd. Dat gebeurde niet, ze moest er een selectieomweg via Noorwegen voor maken. Als beste Nederlandse shorttrackster werd ze ook niet aangewezen voor de EK en WK. Op dat laatste toernooi werd ze danig gemist door de achtervolgingsploeg.

Die keuzes zijn verdedigbaar. Het aantal startplaatsen op mondiale toernooien is beperkt. De prestatiedichtheid in het Nederlandse schaatsen is bovendien zo groot en de kwaliteit zo hoog, dat zelfs NOC-NSF volgend jaar geen aanvullende eisen stelt voor olympische kwalificatie voor Pyeongchang. Tijdens de NK afstanden wordt gestreden voor de beschikbare plaatsen.

De wereldbekers worden door jonge talenten aangegrepen om naam te maken, door de gevestigde orde om in het wedstrijdritme te komen, en de commerciële ploegen gebruiken ze als tv-reclame. Het aantal Nederlanders dat mag deelnemen is groot: in Groningen waren per afstand vijf tickets te verdelen.

Dus waarom, zo vraagt Ter Mors zich samen met haar trainer Jeroen Otter af, kan met die selectienormen niet soepeler worden omgegaan? Zeker in het geval van dit unieke talent dat in 2014 als eerste Nederlandse een sterk vermoeden bevestigde: shorttrack is een hoogwaardig onderdeel om ook heel goed te kunnen worden op de langebaan.

In dat jaar werd Ter Mors op de Olympische Winterspelen in Sotsji als shorttrackster vierde op de 1500 meter, om zich een dag later op de langebaan te laten kronen tot olympisch kampioene. Ook maakte ze deel uit van de gouden achtervolgingploeg.

Het is nog maar kort geleden dat Ter Mors, net als Sven Kramer, dacht alles te kunnen. Zelfs op disciplines in verschillende sporttakken. Na dat zware olympische seizoen, met kaarten op verschillende speeltafels en de rouw om haar overleden vader, bleek ze zwaar overbelast. Een bacteriële infectie verzwakte haar vervolgens zodanig, dat ze vreesde nooit meer op wedstrijdniveau te kunnen terugkomen.

Zeker op de langebaan bewees ze vorig jaar nog tot de beste schaatssters van de wereld te behoren. Al betwijfelt ze of haar energiebronnen ooit de oude zullen worden. Door die onzekerheid is ze gedwongen haar belastbaarheid voorzichtig af te tasten.

"Ik train nog lang niet zo hard als vroeger, in wedstrijden ga ik niet voluit", zei ze afgelopen weekeinde in Groningen. "Als ik zonder te veel energie win, is het goed. Sinds ik overtraind ben geweest, is mijn lichaam extreem veranderd. Uit testen blijkt dat ik anders reageer op prikkels. Voluit trainen met mijn ploeggenoten is nog altijd niet mogelijk. Ik pak het dus anders aan, maar weet niet of ik ooit mijn oude niveau nog zal halen."

"Ik zit in training aan de voorzichtige kant, waar ik voorheen altijd de grens opzocht. Mijn lichaam heeft grote klappen gehad, ik kan er niet meer als een malle induiken. De weg die ik de afgelopen jaren heb gevolgd, zou ik zo nooit meer overdoen. Daarvoor is die mentaal te zwaar geweest."

Ter Mors moet voor de Winterspelen in Pyeongchang gerichte keuzes maken. Waar vroeger haar liefde voor shorttrack bepalend was, is dat nu de kans op succes. "Ik kan niet overal meer op gokken, ik wil bepaalde afstanden uitmuntend rijden. De 1000 en 1500 meter hebben prioriteit, verder zie ik wel hoe het seizoen valt."

Dit weekeinde in Calgary en volgende week in Salt Lake City rijdt ze wereldbekers shorttrack. Begin december vervolgt ze in Astana en Heerenveen dat circus op de langebaan, waarna volgend jaar twee EK's en drie WK's haar doel zijn. Afhankelijk van waarheen het selectiedoolhof haar leidt.

"Het was beter geweest om afgelopen weken in Calgary te trainen dan een selectiewedstrijd te rijden. Maar in Nederland zijn geen privileges, je moet je steeds bewijzen. Het is onderhand meer selecteren dan trainen en echte wedstrijden rijden."

undefined