Stroetinga prolongeert titel
utrecht – - Het had wel wat onnatuurlijks, zo midden in een periode waarin écht ijs op meren en vaarten lonkt – en de droomwens aan de Tocht der Tochten eens temeer. Tussen al het natuurijsgenot was daar gisteren ineens een NK marathonschaatsen op zorgvuldig geprepareerd kunstijs.
Ook leek de timing, vier dagen na het NK op natuurijs, op het eerste gezicht weinig doordacht, ware het niet dat het kunstijs-NK al een jaar als traditionele wedstrijd op Tweede Kerstdag vaststond. Een verstoring van de ideale seizoensopbouw was het niettemin, zo pal tussen de Ronde van Skarsterlan (vrijdag) en de Klassieker van Earnewald (morgen).
Het was daarom zaak voor de mannen op de Utrechtse Vechtsebanen om een uurtje of wat uit hun huidige habitat te treden. Het peloton was dan ook niet op volle sterkte, het aantal uitvallers groter dan gebruikelijk en het totaal aan valpartijen navenant.
Vooral één aspect mocht niet onderschat worden, zo zoemde het rond op de Utrechtse baan: de omschakeling. Want de overstap van het grillige natuurijs naar de vlakke kunstvloer is allesbehalve een vanzelfsprekendheid. Natuurijs levert voortdurend cadansverstorende momenten op: vuil op het ijs, een dwarse scheur, ijs als schuurpapier of voorzien van hobbels en dat alles in hels weer en een wind die van alle kanten waait, bijtend is en zwaar. Dat vergt voortdurende bewegingscorrectie in tegenstelling tot het soepel glijden op kunstijs dat juist een constant aanzet-, glij- en bochtenritme vereist.
De BAM-ploeg was vrijdag speciaal op kunstijs gaan trainen en liet de marathon in Skarsterlan schieten. Dat werd niet door iedereen begrepen – althans niet voor de race begon, maar de uitkomst was dat die inspanning zich wel uitbetaalde en dat moet de onverdroten natuurschaatsers toch te denken hebben gegeven.
De omschakeling was dus het hoofdthema. Erben Wennemars (hij werd 15de) leek het vooraf wel een stuk gemakkelijker op de baan, al wees hij op de bochten die druk op de benen uitoefenen, keer op keer op keer. Dat klopt natuurlijk; het was gisteren in 150 rondjes vier maal vier keer pootje-over, dat is toch zeshonderd maal linksaf in nog geen anderhalf uur.
Juist om die reden bejubelde niet iedereen de luxe van de gladde ijsvloer. Joost Juffermans, die gisteren na een val gedesillusioneerd uitviel, overdreef wellicht, maar een kern van waarheid had zijn gemopperd excuus wel: „Van die marathons op natuurijs zitten je heupen helemaal vast, je komt geen bocht meer door.”
Arjan Stroetinga nam in Utrecht de zeshonderd curves het snelst en daar was ook wel een beetje op gerekend. Hij is de sprinter van de BAM-ploeg en hij werd in een treintje van ploeggenoten keurig afgepast op het inmiddels zwaar afgetrapte ijs bij de finish afgeleverd. Voor de 29-jarige Fries was het de derde keer dat hij nationaal kampioen werd. Hij prolongeerde zijn titel van vorig jaar, die hij, curieus genoeg, ook al in 2010 verdiende.
Bij het NK natuurijs, afgelopen donderdag, was Stroetinga eveneens in de race voor de titelprijs, maar in een tactisch spel offerde hij zich toen op voor zijn ploeggenoot Bob de Vries. Het bewijst hoe sterk de ploeg van coach Jillert Anema is; in ieder geval dominerend in de wedstrijden die ertoe doen.
„Dit is natuurijs”, sprak De Vries donderdag. „Daar doe je het voor. En niet voor 125 rondjes op een kunstijsbaan”, liet hij er toen met enig dédain op volgen. Het was een uitspraak met een diepere lading. Want de wedstrijd die er het meest toe doet, is nog niet afgekondigd. Die wedstrijd gaat waarschijnlijk wel, niet, misschien, zeker weten of toch echt weer niet door, maar als het zover komt is de ploeg van Anema er klaar voor.
