’Stomme Dogmaregel’: Je mag het niet over jezelf hebben

Theater

’Laura en Lars’ van en met Laura van Dolron, 14-21/6 op Oerol op Terschelling, 23-26/9 Amsterdam. www.theaterfrascati.nl

Onverschrokkenheid heeft theatermaakster Laura van Dolron voldoende aan boord. Haar nieuwste (solo)voorstelling heet niet voor niets ’Laura en Lars’, en niet: ’Lars en Laura’. Die ’Laura’ verwijst niet naar Petrarca’s noodlotsmuze Laura, maar naar Van Dolron zelf, die het personage ’Laura’ speelt. Haar onzichtbare tegenspeler Lars staat voor de Deense Dogmaregisseur Lars von Trier.

„Het is arrogant om te zeggen, maar ik herken me in Von Trier, die zichzelf net zo arrogant met zijn helden meet en vergelijkt als ik doe. Zijn drang naar de angst voor vrijheid ontroert me. Zijn zoektocht naar manieren om je hoofd moreel boven het maaiveld uit te steken, inspireren en irriteren mij, eigenlijk is hij net als ik een soort atheïstische dominee. Ik denk dat wij onszelf en elkaar flink kunnen verwarren, aan het lachen maken en het bloed onder de nagels vandaan halen. Wie weet worden we wel verliefd”, aldus Van Dolron.

Een uitgesproken zoete samenspraak tussen Laura en Lars is Van Dolron’s monoloog bepaald niet. Letterlijk en figuurlijk is Laura namelijk hoofdzakelijk zelf aan het woord. Oeverloos meanderend gaat zij als een moderne Mariken van Nimwegen op pad.

Eerdere voorstellingen typeerde Van Dolron als ’stand up filosofy’, deze voorstelling heeft de ondertitel ’Stand up therapy’. Therapeutisch is haar gedachtenopbouw min of meer ook. Laura zegt verliefd op Von Trier te zijn geworden toen ze zag dat hij sproetjes op z’n rug heeft. En omdat ie katholiek werd toen hij z’n eerste kind kreeg.

Zelf heeft Laura, ’bij gebrek aan God’, heel veel stemmen in haar hoofd. Onder wie ook ’de zwaarmoedige, metalige, slimme stem van Lars von Trier’. In al haar onverschrokkenheid vraagt ze hem om ’een Dogmaregel’. Een mooie paradox want hoewel ze vrij wil zijn laat zich daarmee vrijwillig knevelen.

Lars antwoordt namelijk strategisch: ’Ja; je mag het niet over jezelf hebben.’ Waarop Laura onderkoeld: ’En dat vind ik heel moeilijk’. Het liefst zou ze ’de godganse dag doorlullen, tot in bed an toe’. Net als de depressieve Von Trier heeft ook Laura haar angsten: ’Dat ik door de wereld loop en er niks gebeurt’.

Net als de (vrouwelijke) personages uit Von Triers films richt Laura zich tot haar spiegelbeeld, dat haar moet helpen ’een beter mens’ te worden. Bestaat er voor vrouwen niks tussen ’hoer’ en ’heilige’? Gaandeweg krijgt Laura genoeg van ’die stomme opdracht van Lars’, en besluit resoluut ’het kind in jezelf te vinden’. Dat blijkt al moeilijk genoeg.