Spullen

Een truitje dat ik moet hebben aangehad tijdens mijn eerste dagen. Het doek met vilten indiaantjes dat boven de commode hing. Het teddybeertje waarmee mijn vader me overhaalde om toch op zijn ziekenhuisbed te komen zitten. Het regenjasje dat ik droeg tijdens mijn eerste schooldag. Het 'pekske' van mijn Eerste Heilige Communie. De geweven tas waarin mijn blokfluit zat.

Mijn moeder bewaarde de spullen uit mijn kinderjaren zorgvuldig. Toen ik het ouderlijk huis verliet, kreeg ik ze allemaal mee.

Om mijn moeder niet voor het hoofd te stoten, nam ik ze destijds glimlachend in ontvangst. Nu slingeren het babytruitje, het doekje met de indiaantjes en het beertje her en der door het huis. Weggooien kan ik niet. Maar wat ik ermee moet, heb ik nooit helemaal begrepen.

Dat weerhoudt mij er niet van om spullen te verzamelen voor míjn kinderen. Het blauw-wit gestreepte mutsje dat zoon kreeg in het ziekenhuis, net na zijn geboorte. Het donkerblauwe truitje met zijn naam dat de buurvrouw in Utrecht hem cadeau deed. Zijn allereerste tekening: zestien krijtstreepjes naast elkaar, keurig in een Ikealijstje. Dochters meer dan levensgrote zelfportret, geschilderd in groep 1. Haar kroeldoekje. Die kaars met de Heilige Moeder Maria. Een zilveren spaarpot met haar naam. Het zit allemaal in de kleurige, gevlochten mand die tijdens haar babyjaren op de commode stond.

In de film 'Boyhood', over de geschiedenis van een gezin, zag ik de moeder hetzelfde doen. We zien de zoon, een beginnend fotograaf, die op het punt staat zijn ouderlijk huis te verlaten. Al zijn spullen staan op de pick-uptruck, op een kartonnen doos na. Hij haalt er een ingelijste foto uit die zijn moeder heeft ingepakt - het is een van de eerste foto's die hij maakte, zijn moeder weet het nog goed. De zoon geeft het lijstje aan haar terug - hij hoeft het niet, hij heeft er nooit veel aan gevonden; het is háár mooie herinnering, niet de zijne.

Ineens dacht ik te begrijpen wat mijn moeder deed, en wat ik doe. We verzamelen tastbare herinneringen aan die bijzondere tijd waarin we onze eerste, wankele schreden zetten op het pad van het moederschap. Een periode die ons dierbaar is; óns, niet per se het kind, maar ons: moeders.

Het moest zo'n jaar of dertig duren voordat ik snapte dat in alledaagse voorwerpen de grootsheid van het leven schuilt.

Voor wie het zien wil.

undefined