Spiegel voor een bodemprijs

In Amsterdam-Zuid heb je achter de rotonde bij de Amstelveenseweg een paar kasseistraatjes met loodsen waar een tramspoor loopt, een oud industriegebied. De straatjes heten Karperweg en Havenstraat, en die dag ging ik naar de grootste witte loods in de Havenstraat waar in enorme letters op staat: MEVIUS. De loods staat helemaal vol met tweedehands rommel, je kunt het zo gek niet verzinnen of ze hebben het, meestal in slechte of redelijk slechte staat. De spullen staan opgetast in rekken langs de wanden en in het midden van de loods op tafels met looppaden ertussen.

Ik zocht een spiegel voor op de schouw in mijn huis. Ik hoop dat mijn woonkamer door die spiegel groter lijkt. Nu kan ik naar de Xenos gaan voor een simpele en goedkope spiegel, maar die zijn meestal niet zo uitgesproken. Eerst wilde ik bij Mevius kijken.

Meteen links als je binnenkomt staan de schilderijen, lege lijsten en spiegels. Ik wist dat de spiegel ongeveer een meter vijftig hoog mocht zijn, niet meer. De breedte was twee keer mijn onderarm. De spiegels stonden allemaal tegen elkaar. De grote spiegels kon ik overslaan, de lelijke kleintjes ook. Uiteindelijk waren er twee die mooi waren: een brede spiegel met een houten sierlijst die naar boven toe met een paar krullen in de lijst spits toeliep, en een rechthoekige spiegel die iets smaller en hoger was.

De brede spiegel leek me wel wat. Aan de Surinaamse man achter de balie vroeg ik wat die spiegel kostte, want bij Mevius staan bijna nergens prijzen op. Hij liep met me mee, keek naar de spiegel en zei: Vijftig euro, bodemprijs.

De man ging weer achter de balie zitten. Volgens mij las hij de krant. Dat ging dus snel voorbij.

Ik liep tussen de gangpaden door, langs de tafels. Koplampen van fietsen, koffiebekers in alle kleuren, een doos met reisgidsen van Florence en Venetië, een bak ansichtkaarten, een stapel cd-spelers en versterkers, de boxen ernaast, een rij lampen, speldjes. Aan de andere kant van de loods stoelen en tafels, kledingrekken met jassen en bakken met sjaaltjes, speelgoedschoenen, een opvallende bak met gele broeken, en tassen die gelukkig allemaal oud en lelijk waren, geen partij voor mijn nieuwe rugzak waar ik vorige week over schreef.

Ik kocht niks. Wel bekeek ik de spiegel nog even. Vijftig euro was echt te veel en ik had geen zin in afdingen met een man die het woord 'bodemprijs' in zijn mond nam. Dus ging ik naar huis.

Op internet zocht ik wandspiegels. Het mooie van internet is dat wanneer je 'wandspiegel' zoekt in een zoekmachine, snel daarna op allerlei andere sites advertenties verschijnen voor wandspiegels. Wehkamp, Ikea, Bol.com en Leen Bakker, verdringen zich in de banners boven en naast mijn mail en op Facebook met mooie spiegels, voor bodemprijzen.

Eigenlijk hoef je zelf niet meer te zoeken, je hoeft alleen maar geduld te hebben.

undefined