Snowboardster Michelle Dekker leert omgaan met rampspoed

Hij was zwart, zat vol met bloed en leek in de verste verte niet meer op een mensenteen. Michelle Dekker gruwelt weer als ze aan het voorval denkt.

Fitnesszaal, twee jaar terug. De snowboardster loopt langs een andere atleet als die net een halter laat vallen. Vijftig kilo, precies op haar grote teen. Die brak natuurlijk. “Het zag er niet uit, de nagel lag er helemaal af. Ik mocht zes weken niets doen”, vertelt Dekker, inmiddels weer fit en afgelopen weekend als vanouds Nederlands kampioen ­alpinesnowboarden in Landgraaf.

Het ongeluk in het krachthonk was niet de enige tegenslag die Dekker dat seizoen had. Toen het gebeurde was ze net hersteld van een enkelblessure. Daarna kreeg ze ook nog de ziekte van Pfeiffer. “Ik mocht net weer op mijn board staan, toen die ziekte werd geconstateerd. Mijn seizoen was meteen voorbij. Ik heb vier maanden lang alleen maar op bed gelegen bij mijn ouders. Als je dat allemaal achter elkaar krijgt, leer je vanzelf omgaan met tegenslagen.”

Oostenrijk

Tot overmaat van ramp hield haar Nederlandse trainer Pepijn van Schijndel er ook nog mee op. In de zoektocht naar een nieuwe coach kwam ze uit in Kaprun in Oostenrijk, waar de snowboardster tegenwoordig woont. Sinds vorig jaar traint de beoogde opvolgster van Nicolien Sauerbreij in het internationale team Boardstars onder de Oostenrijkse coach Richard Pickl. Dekker is de enige Nederlandse, tussen twee Amerikaanse jongens, een Russin en een Zwitserse. Ze leert er veel. “Richard is geen onbekende in het snowboarden. Veel goeie atleten komen naar zijn team toe.”

De verhuizing betekende een enorme omslag. Kon Dekker eerst elke avond bij haar ouders in Zoetermeer aanschuiven voor een hapje, nu moet ze alles zelf regelen. Van eten tot vervoer tot vliegtickets. Het maakte haar in korte tijd zelfstandig. “Alles draait nu om het snowboarden. Toen ik in Nederland woonde ging ik nog naar school, maar dat werkte gewoon niet zo goed. Nu kan ik me volop op de Spelen focussen.”

Met de deelname aan de Winterspelen in Sotsji liet Dekker drie jaar geleden op pas 17-jarige leeftijd – ze was de jongste deelneemster van het veld – al zien een groot talent te zijn. In Rusland werd ze toen 19de op de parallelslalom en 22ste op de parallelreuzenslalom. Nu wil Dekker meer laten zien, maar ze heeft er nog een hele kluif aan om zich te kwalificeren voor Pyeongchang.

Presteren

Drie jaar geleden moest ze één keer top-acht rijden of twee keer top-zestien op wereldbekerwedstrijden voor een ticket naar Sotsji. Nu is de eis strenger en moet ze in januari in de top-vijftien van de wereldranglijst staan. Dat betekent constant presteren. Bovendien staat haar ­favoriete onderdeel, de parallel­slalom, niet meer op het olympisch programma.

Om de smaak te pakken te krijgen won het jonge talent in Landgraaf eerst maar weer de Nederlandse titel, voor het gezin traditie­getrouw een familiefeestje. Broer Davy Dekker traint niet meer fulltime, maar werd bij gebrek aan tegenstand toch eerste bij de mannen. Zijn vriendin Yvette Heijt werd achter Michelle tweede bij de vrouwen.

Niemand kijkt ervan op dat de Dekkers domineren. Toen Michelle Dekker met haar teen thuis zat, was er nog eremetaal voor het zusje van Michelle en Davy: Lisa. “We sleepten haar vroeger al mee naar de hal, ze had weinig keus. We snowboarden allemaal, behalve mijn ­ouders. Die houden het bij skiën.”