Smachtende countertenor

KLASSIEK

Philippe Jaroussky

Green (Erato)

***

'Mijn geheime tuin' noemt Philippe Jaroussky het Franse lied uit de negentiende eeuw - niet bepaald repertoire voor een countertenor. Muziek van Debussy, Fauré, Reynaldo Hahn die hij in het Frans, zijn moedertaal, kan zingen. Daarin komt hij als barokman minder aan zijn trekken. 'In mijn eigen taal zingen heb ik af en toe nodig.' Begrijpelijk. Zijn tweede geheime-tuin-album heet 'Green' - na 'Opium' - met liederen en chansons op teksten van Paul Verlaine. Jaroussky dook de studio in met Quatuor Ebène, pianist Jérôme Ducros en alt Nathalie Stutzmann. We horen een smachtende counter die zich volledig overgeeft aan tekst en melodie, maar de souplesse, de rondingen en het gemak waarmee Jaroussky ons doorgaans bedwelmt, raken op de achtergrond in deze muziek. Hij heeft het zelf over naturel; er is in dit repertoire geen sprake van show. Naturel - of nemen we juist een ónnatuurlijk tintje waar? Hij kan echt wel wat, Jaroussky, maar of dit het nu is, daarover valt flink te twisten. Top trouwens dat de strijkers niet te beroerd zijn om mee te zingen in een stukje Chabrier.

undefined