Sjinkie Knegt is helemaal terug
shorttrack | Na een zware val heeft Sjinkie Knegt zijn carrière weer opgepikt. Onbekommerd als altijd.
Met het recordaantal van zeven medailles tijdens de wereldbeker van Calgary had de Nederlandse shorttrackploeg nauwelijks betere reclame kunnen maken voor de WK van volgend jaar maart in Ahoy. Eind vorig seizoen werd nog gevreesd voor de carrière van publiekstrekker bij uitstek Sjinkie Knegt, die afgelopen weekeinde drie van de prijzen won.
De eerste Nederlander die in zijn discipline een olympische medaille won - in Sotsji brons op de 1000 meter - was in 2015 hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor de shorttrackhype rond de EK in Dordrecht. Hij bezorgde het door zijn oud-collega Cees Juffermans georganiseerde evenement uitpuilende tribunes en een feeststemming. Knegt veroverde voor eigen publiek zijn eerste internationale titel, waarop hij zich later dat jaar in Rusland zelfs liet kronen tot wereldkampioen.
In datzelfde Dordrecht heerste een jaar later een grafstemming toen Knegt er tijdens een wereldbeker zwaar crashte. Na een tien minuten durende verzorging op het ijs werd hij met zuurstofmasker op met de ambulance naar een ziekenhuis vervoerd. Daar hield de nuchtere Fries de schijn op dat er afgezien van een beetje pijn met hem niets aan de hand was. Nader onderzoek wees anders uit. Drie gebroken ribben, een gekneusde long en een scheur in de lever hielden hem af van prolongatie van zijn wereldtitel. En van de winst van het wereldbekerklassement.
Voor zijn populariteit hoefde Knegt niet te vrezen. Toen hij twee dagen later uit het ziekenhuis werd ontslagen, spoedde hij zich terstond naar de ijsbaan om zijn ploeg aan het slot van het toernooi te steunen. Hij werd door het publiek onthaald als een held, maar de vraagtekens voor het sportieve vervolg bleven.
Wat Knegt (27) betreft, hadden die na een week of zes kunnen worden verwijderd. Hij had met zijn val tegen de stugge boarding, met de knie van de Brit Jack Whelbourne pijnlijk in zijn borst geslagen, "domme pech" gehad. "Ik was er zes weken uit en daarna was er niks meer aan de hand."
Een achterstand had de jonge vader uit het Friese Bantega niet opgelopen. Net als zijn vrouwelijke evenknie Jorien ter Mors beschikt hij over een uniek schaatsgevoel. "Als ik zes weken niet schaats en ik bind ze weer onder, dan heb ik na een dag of twee mijn slag weer te pakken, waar anderen twee weken nodig hebben", zei hij onlangs in het blad Helden. "Op trainingen moet ik aanzienlijk meer rondjes doen dan m'n collega's. Want als het voor mijn collega's zwaar is, zit ik op 60 procent of zo."
Technisch rijdt hij perfect, tactisch is hij de afgelopen jaren door schade en schande wijs geworden en naar grote hoogte gegroeid. Daarbij paart Knegt de conditie van een buffel aan de lichtvoetigheid van een balletdanser. Dat alles kwam afgelopen weekeinde samen in de finale van de 1500 meter. In de slotfase kreeg hij een forse duw, leek kansloos naar de laatste plaats teruggevallen, ontweek twee vallende rijders en passeerde alsnog op onnavolgbare wijze de resterende vier man voor hem.
Op de 500 meter won Knegt ondanks een val in de slotronde bovendien brons, en samen met Dennis Visser, Itzhak de Laat en Daan Breeuwsma werd met de aflossingsploeg zilver zijn prooi. Daarmee is Knegt helemaal terug, zoals hij zelf concludeerde.
"Het gaat precies zoals het vroeger ging", zei de man die tegenslagen het liefst zo snel mogelijk uit zijn geheugen wist. En die alle wedstrijden als hetzelfde ziet. Zijn hart gaat niet sneller kloppen bij het vooruitzicht van wereldkampioenschappen in eigen land, althans zo zegt hij. "Ik beschouw elk toernooi als een doodnormale wedstrijd, ook een WK in eigen huis." Op die manier legt het schaatsende ijskonijn zichzelf in elk geval geen extra druk op.
undefined
