Sinterklaasinkopen

Hijzelf daarentegen vond dat van die Stabilo ’best een goed idee van juf’. Vooral voor de andere kinderen dan. Zoon heeft er namelijk al een. Hij kan dus met een gerust hart een dichtbeschreven A4 vol heel grote dingen vragen.

Bij ons thuis ga ik niet over de cadeaus. Dat zit zo: de allereerste keer dat man en ik een speelgoedzaak binnengingen om sinterklaasinkopen te doen, liep ik na vijf minuten en een cadeautje of zes voor twee kinderen naar de kassa. Manlief stond een stelling of vijf verderop. Kom, gebaarde ik, we zijn klaar. Klaar? Met grote passen beende hij op me af. Hoezo klaar? We waren net binnen! „Het is toch wel goed zo?”, probeerde ik nog. Maar nee, het was helemaal niet goed zo. Ik begon een verhaal over verwennen, verspillen en overbodig. Man vond me een zeur, een krent en een spelbederver.

Na een paar dagen mokken kwamen we weer nader tot elkaar. Waarom zouden we onze kinderen geen fijne hoeveelheid leuk speelgoed gunnen, argumenteerde man. Waarom schaffen wij eindeloze hoeveelheden boeken, cd’s en films aan onder het mom van ontwikkeling en bijblijven, en is het ineens ongehoorde verwennerij als je de kinderen spullen geeft waarmee zíj zich vermaken? Wat was er, kortom, mis met een Playmobil-kasteel, een Wii, een Annabel-huilpop, een step, een fiets én voor ieder een Nintendo?

Ik had het gevoel dat er ergens iets niet klopte, maar ik kreeg er de vinger niet achter. Het zat in de hoek van ’het kan wel op, al is het lekker’, maar echt soepel liep mijn betoog niet.

Ik wijzigde mijn strategie. Op voorwaarde dat ik nóóit meer mee hoefde om cadeautjes te kopen, gaf ik man helemaal gelijk. Dat was ook niet zo moeilijk omdat ik zag dat zijn keuzes de kinderen glinsterende ogen bezorgden. Dochter keek naar babypop Annabel alsof ze haar zojuist zelf had gebaard, en gedroeg zich daarna nog minstens een jaar lang als een gewetensvolle moeder. Voor zoon is een dag zonder Wii als een dag niet geleefd.

Toch benieuwd wat Sinterklaas dit jaar weer brengt.