Simpel

a.vandenbrand@trouw.nl

In de keuken hangt naast de kalender een poster met daarop de namen van alle Amsterdamse middelbare scholen. Het zijn er 65, ik heb ze geteld. Eronder staat wanneer de open dagen zijn. Niet alle scholen komen in aanmerking, maar op zeker dertig zou zoon zijn toekomstig geluk kunnen beproeven. Dertig!

Man bekijkt de websites, we bestuderen de gemeentelijke scholengids, we lezen wat de plaatselijke krant schrijft, we kijken hoe de scholen scoren in het landelijke overzicht en vragen ouders die al grotere kinderen hebben naar ervaringen. Al met al zit er aardig wat tijd in - en wat weet je dan eigenlijk?

Om het overzichtelijk te houden hebben we op de poster vijf scholen omcirkeld. De eerste heeft - ongezien - zoons voorkeur. De tweede staat recht tegenover ons huis; daar wil ik onderhand wel eens binnen kijken. Naar de derde wil man graag, de vierde lijkt míj zo'n aardige school, en dan is er nog eentje waarop juf ons attendeerde vanwege de kunstzinnige reputatie. Geknipt voor zoon, vindt zij.

Ik moet denken aan de tijd dat ik in de zesde klas zat, zoals dat destijds heette. Dat ik 'goed kon leren', zag juffrouw Van de Velden van de eerste al voor de kerstvakantie. Die conclusie trok ze zónder leerling-volgsysteem en zonder een niet aflatende reeks Citotoetsen. Zes jaar later werd haar oordeel bevestigd door de uitkomst van de enige Citotoets die ik in mijn hele schoolcarrière zou maken.

Ondanks al dat getest, heb ik er bij zoon tot de entreetoets vorig jaar over gedaan om erachter te komen wat hij feitelijk presteerde. Geef hem een 6-, en ik weet waar ik aan toe ben. Schrijf 7,5 op zoons rapport en ik begrijp hoe hij ervoor staat. Het systeem van A's, B's, C's en D's heb ik in die acht jaar niet wezenlijk kunnen doorgronden.

Voor zoon rolde er uiteindelijk een vwo-advies uit. Net als voor grofweg de helft van de kinderen in zijn klas. Destijds waren John Bouwe en ik de enigen die daarvoor in aanmerking kwamen. En dan was er maar één school waar je naar toe kon, in plaats van die dertig die zoon ter beschikking staan. Heel simpel.

"Lastig, lastig", zegt man, die de scholengids nog maar weer eens ter hand heeft genomen.

Ik knik.

"Hoezo lastig?", zegt zoon. "Ik weet het al lang hoor. Ik wil naar het Spinoza."

"Hoe weet je dat zo zeker?", zeg ik. "Je bent er nog nooit geweest!"

"Gewoon, omdat de meeste kinderen uit mijn klas daar naartoe gaan."

Eigenlijk is het nog steeds heel simpel.

undefined