Sensueel ademhalen in viervoud
Regie: Thierry De Mey. Met Cynthia Loemij, Sarah Ludi, Anne Moesselet, Samantha Van Wissen. Te zien in Amsterdam (Filmmuseum).
Maar dan begint 'Rosas danst Rosas', en blijken De Keersmaeker en De Mey samen tot hele andere dingen in staat. Zevenenvijftig korte minuten duurt hun voorbeeldige dansfilm, gebaseerd op de gelijknamige, inmiddels klassieke, choreografie van De Keersmaeker uit 1983. Een spannender samengaan van film en dans is moeilijk voor te stellen. De eerste meerwaarde zit in de locatie: de film werd vorige zomer opgenomen in de RITO-school in Leuven, een gebouw uit 1936 van architect Henry Van De Velde dat al tien jaar leeg staat en wacht op een nieuwe bestemming. Het gebouw biedt een perfect decor: vervallen maar intact, afgebladderd maar imposant.
De lange gangen en lege lokalen worden nog langer en leger door de transparante constructie van staal en glas. Afgesloten ruimtes bestaan niet, alle binnenwanden zijn van glas. De Mey maakt dankbaar gebruik van het 'doorkijken' en voegt met het inventieve gebruik van de kaders een derde compositie toe aan de beweging van De Keersmaeker en de door hem en Peter Vermeersch geschreven muziek. Die muziek is als de dans: veel herhaling en binnen één register, maar niet minimaal.
De choreografie bestaat uit vier delen: door middel van liggen, zitten, staan en lopen wordt de ruimte steeds uitbundiger verkend. De Mey volgt deze ontwikkeling door geleidelijk, niet nadrukkelijk, de overgang te maken van close-ups naar totaalshots. Aanvankelijk zien we lichaamsdelen en focust de camera op sensueel ademhalen in viervoud, later gaat het via woeste uithalen op stoelen naar het in bezit nemen van de hele ruimte door een op mysterieuze wijze toenemend aantal 'schoolmeisjes'. Het is de tweede grote meerwaarde van de film: in het theater kunnen dergelijke accenten niet worden gelegd, bedoeling en ontwikkeling van de choreografie kunnen nu helderder worden uitgedrukt.
Anna Teresa De Keersmaeker liet al eerder choreografieën verfilmen door Walter Verdin en Peter Greenaway, zelf was ze in 1994 verantwoordelijk voor de registratie van 'Achterland'. In Thierry De Mey lijkt ze haar beste filmpartner gevonden te hebben: 'Rosas danst Rosas' heeft niets te maken met registreren, maar is zo autonoom als de ideale dansfilm moet zijn.
