Seksisme en vrouwenhaat bestaan, ook in Nederland

Zeg het. Maak van je hart vooral geen moordkuil. Laat ze maar komen, die woorden die blijkbaar al zo lang hun weg naar buiten zochten en maar niet konden vinden, verdwaald als ze waren tussen durven en doen. Doe ons allen een plezier en deel ze maar, die diepe angsten, die emotionele bagger, uit de dichtgeslibde sloten van je ziel. Kom maar, kots maar, kieper het er in één keer uit.

Zeg het dan, dat het delen van pijnlijke ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag niets oplost. Dat bewustwording niet helpt. Dat vrouwen wéér als slachtoffers worden gezien, en mannen als daders, en dat echt niemand daar op zit te wachten. Dat onschuldige kerels aan de schandpaal worden genageld en het daarmee de toch al verslechterde man-vrouwverhoudingen in ons land nog meer onder druk zet. Dat het pure aandachtstrekkerij is, je reinste aanstellerij van die nieuwe generatie feministen, die allemaal wanhopig zaten te smachten naar hun minute of fame. Dat ze er toch altijd zelf om vragen, dat ze het stiekem best lekker vinden, dat die zeikwijven eindelijk eens goed geneukt moeten worden. Dat er een piemel in moet.

Nog een keer. 'Daar moet in piemel in'. Goed zo. Grote vent! Je kunt het wel. Want nu is 'ie er dan, de hashtag waar je al zo lang op zat te wachten. Eindelijk kun je helemaal los. Dus zeg het maar. Dat lucht vast op.

Weet u, ik was ooit ook zo'n zielig zeikwijf, dat in haar kruis gegrepen werd in een bomvolle metro. Dat ondanks haar geschreeuw van niemand hulp kreeg. En van de beveiliger op het metrostation te horen kreeg dat ze maar beter naar huis kon gaan, want 'daar konden ze toch niks aan doen'. En vervolgens bij de politie moest wachten omdat er geen vrouwelijke agent aanwezig was, en teruggebeld zou worden voor een afspraak. Die vervolgens nooit is gemaakt.

Ik schreef er een column over, een dag later. Behalve verontrustend veel reacties van vrouwen en een aantal mannen die hetzelfde hadden meegemaakt, kreeg ik ook berichten van mensen die zich afvroegen wat ik aanhad die avond, of die het jammer vonden dat het 'maar' bij een aanranding was gebleven.

Sommige mensen reageerden geschokt op die negatieve reacties, en vonden dat ik aangifte moest doen van bedreiging of smaad. Maar ik was stiekem wel blij met die nietsontziende eerlijkheid. Want eindelijk kwam boven tafel wat vaak wordt gedacht, maar niet wordt gezegd. Wat ik - en velen met mij - vaak voelen, maar zo moeilijk te bewijzen is: dat seksisme en vrouwenhaat wel degelijk bestaan, hier in Nederland. De rauwe rafelranden van ons emancipatieparadijs, die zo gemakkelijk aan het publieke zicht worden onttrokken door jarenlange succesvolle tolerantiemarketing. Want de emancipatie was hier toch allang voltooid? Nieuwkomers, die moeten het misschien nog leren, maar wij, wij waren de schaamte toch allang voorbij?

Nee dus. Blijkbaar niet. Blijkbaar zit er nog pus in die pukkel die eruit moet. Dus hierbij een oproep aan alle haters, seksisten en andere seksueel gefrustreerden van Nederland: Zeg het. Gooi het er maar uit. Het maakt niet uit hoe of waar, maar zeg het. Zodat we zien dat het bestaat.

undefined