Schouten

Stuurloos en verveeld zappend bleef ik afgelopen zaterdagavond haken in twee vraaggesprekken.

Rob Schouten

Het een met Liesbeth List, het ander met Astrid Joosten. Twee 'babes' van gevorderde, respectievelijk zeer gevorderde leeftijd, zal ik maar zeggen, die openhartig deden tegen belangstellende mannen (Michiel Gouman en Harry de Winter). Wat heb ik ermee te maken, dacht ik nog, maar voor ik het wist, luisterde ik toch mee. Liesbeth: 'Ik geloofde wel in iets boven ons, een aardige man of zoiets, maar begreep wel dat het zo eenvoudig niet lag'. Astrid: 'Ik moet er niet aan denken kinderen te hebben, brr'. Zo'n vraaggesprek is een begrensd geval, je vraagt niet 'Hoe voelt het nou om met zo'n moedervlek in je gezicht te moeten leven?' of 'Loop je wel eens gedachteloos aan je borsten te plukken?' Maar het gaat toch al heel wat verder dan vroeger, toen interviews zo'n beetje beperkt bleven tot de vraag: 'Excellentie, mag ik u namens het Nederlandse volk vragen...?' Mensen van tegenwoordig worden graag geïnterviewd, het is een soort brevet van aan'acht. Ook straatinterviews vinden gretig aftrek, al was het maar omdat je demonstratief kunt doorlopen of het antwoord niet weten. Wie nog nooit iets gevraagd is uit naam van ons allen, heeft voor niks geleefd. Tenminste in onze tijd, want het interview is iets van onze generatie. Het verschijnsel komt natuurlijk uit Amerika en maakt deel uit van het zogeheten 'social research': hoe zitten mensen in elkaar, wat denken ze? Ik probeer me voor te stellen dat je vroeger in dat opzicht weinig of niks van de wereld wist en misschien was dat maar goed ook. Tegenwoordig doet iedere geinterviewde, hoe belangrijk en hooggeplaatst ook, z'n best om zo gewoon mogelijk over te komen, zelfs koninklijke paren leuren met hun twijfels en onnozelheid, om maar een beetje in de smaak te vallen. Maar stel je (geheime wens van mij) een interview met Bismarck voor, of met Anna Boleyn, daar was beslist niks democratisch uit voortgekomen. En de gewone man was waarschijnlijk van schrik weggehold als hem een microfoon onder de neus was gehouden, bang dat hij om een of andere reden door de mand zou vallen of door de schout zou worden opgepakt. Onze collectieve babbelzucht is echter eindeloos, na eeuwen waarin niemand iets gevraagd werd.

Wilt u iets delen met Trouw?

Tip hier onze journalisten

Op alle verhalen van Trouw rust uiteraard copyright.
Wil je tekst overnemen of een video(fragment), foto of illustratie gebruiken, mail dan naar copyright@trouw.nl.
© 2023 DPG Media B.V. - alle rechten voorbehouden