Schouten

Meestal kwamen we in bejaardentehuizen terecht, waar de helft van de grijsaards via de intercom meeluisterde, terwijl de andere helft aandachtig zat mee te knikken bij liederen als 'Ik weet niet waarom Gods gena'. Maar we werden ook een keer uitgenodigd om in de Mesdag-kliniek te komen zingen. Een zware poort knarste open, daarna moesten we nog een deur door die weer zorgvuldig achter ons gesloten werd, waarna nog een stuk of vijf van die deuren, precies zoals je het verwacht bij een zwaarbeveiligde gevangenis. Helemaal binnenin bevond zich een zaaltje waar een stuk of vier vrome booswichten zaten te wachten. Ramen om naar buiten te kijken (essentieel voor een kerkdienst), waren er niet, maar de dominee deed of zijn neus bloedde, vlocht wat krantennieuws door het Nieuwe Testament en mijn zangeres zong 'Ik ben een kind van God'. Vanaf het orgeltje probeerde ik de misdaad van de tronies af te lezen, maar wie weet waren het allemaal cipiers.

Herinnering nr. 2. Twintig jaar later pik ik op een avond langs de randweg bij Groningen twee lifters op, die naar Duitsland willen. Ze kunnen meerijden tot Emden. Maar bij Nieuweschans worden we aangehouden. Zo te zien heb ik twee goede bekenden van de douane een lift gegeven, want ze worden haast met een joviaal gebaar het kantoortje mee binnengenomen. En als gastheer van dat gebroed moet ik ook maar mee. ,,Ja, dan moet je dat soort mensen maar niet meenemen”, doceert de grensbewaker met een zwaar Duits accent. ,,Het was donker'', meld ik - maar dat kan hem niet schelen. Laat ik ook mijn broek maar eens uittrekken, zien wat ik in de aars verborgen houd. Ik protesteer, maar het moet. Geschokt plant ik mijn handen tegen een muur en laat ze gluren.

Daaraan moet ik denken nu ik hoor dat drugsbaron Kobus L. onmenselijk behandeld is met al die talloze deuren, glasplaten, meeluisteraars en visitaties. Wat hem als schuldige zes jaar lang overkwam, maakte ik één keer onschuldig mee en het was intimiderend en vernederend. Maar onmenselijk?

Enigszins straf mag een goede straf best blijven, vind ik.