Schouten / Zaliger geven
Van Martin van Amerongen zaliger heb ik geleerd dat wanneer je als columnist iets hevig begeert je er goed aan doet zulks in je columns niet onder stoelen of banken te steken. Niet rechtstreeks vragen natuurlijk, dat zou een soort bedelen zijn, maar en passant een gemisje laten vallen kan helemaal geen kwaad. Jammer dat je deel zus of zo uit die reeks niet hebt of ooit ben je dat cd’tje met Glenn Gould tijdens een verhuizing kwijtgeraakt. Je mag er natuurlijk niet al te vast op rekenen maar soms komt het dan onverwacht goed.
Zo heb ik in de loop der jaren van lezers een Amerikaanse vlag, een deel Loe de Jong, alle vier voertuigen van de Thunderbirds, een Noorse postzegel met een paperclip erop en andere onschatbare geschenken toegestuurd gekregen. Alle gevers hartelijk dank. Weliswaar is er op mijn enige tijd geleden terloops geuite wens om in Oost-Groningen te gaan wonen, nog geen boerderij of borg voor me ontruimd maar je moet de mensen ook wat tijd geven, soms totdat je zelf alweer vergeten bent wat je ook alweer wilde. Mijn vader overkwam het ook geregeld. Nu eens kwam hij met een mud aardappelen thuis dat een gemeentelid hem had gegeven, dan weer liet hij ons een oude streekroman zien die hem op een van zijn huisbezoeken geschonken was. Een kerkganger heeft hem zelfs eens ongemerkt een horloge in de zak gestopt, na de preek nota bene, misschien omdat die hem bijzonder bevallen was maar misschien ook omdat het hem te lang geduurd had. Dat deed je vroeger, je gaf iets aan de onderbetaalde herder van de kudde. En zo’n geschenk weigeren was een soort belediging. Zo armlastig waren we trouwens helemaal niet en mijn moeder klaagde er nog wel eens over als er weer honderden appelen op de vliering lagen te verrimpelen of mijn vader op een pot extra-grove erwten was getrakteerd. Armlastig ben ook ik niet, ik durf het te zeggen op het gevaar af nooit meer iets toegestuurd te krijgen. Het gaat er de lezer ook niet om een arme sloeber te helpen maar om afstand te doen van iets wat hij zelf niet erg meer nodig heeft. Wat is er mooier dan iemand rond te leiden in je huis, waarbij het oog van de gast begerig valt op een voorwerp dat jij bezit, en dat je hem de volgende dag per koerier kunt laten bezorgen? Iets van je rijkdom met je vrienden delen, veel hoger kun je het geloof ik op aarde niet schoppen. In een schimmig verleden schonk een vriend mij eens na een gezellige avond bij hem thuis in een vlaag van verstandsverbijstering zijn elektrische schrijfmachine maar de volgende ochtend belde hij bedremmeld op dat-ie ‘m weer terugwilde. Heerlijk was dat, in plaats van dat hij met de gulle eer ging strijken kon ik nu zelf losjes en vanzelfsprekend de schenker uithangen. Maar natuurlijk, ik begreep het volkomen. Hier, had-ie het ding terug. Het is nooit meer helemaal goed gekomen tussen ons; de krenking was te groot. Geen twijfel mogelijk: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.
