Schouten / Urbi et orbi
Kerst heeft wel iets weg van seks, na afloop voel je je half melancholiek, half opgelucht dat het voorbij is.
Bij ons zei iemand aan het eind van Eerste Kerstdag al: zo, dat zit er weer op.
Nou nou, zo snel gaat dat niet, corrigeerde ik, maar ze had gelijk: kerst wordt steeds korter. Mensen kunnen er niet meer tegen. Uit mijn kindertijd herinner ik me twee volledig verkerste etmalen, waarin je nietsdoend en sudderend van het ene naar het andere hoogtepunt rolde: er kwamen gasten langs, we gingen zelf weg, het sneeuwde naar behoren. Nieuws was er niet, van kerstfilms kan ik me ook weinig heugen omdat we geen televisie hadden en toen die er eindelijk wel was had je twee zenders waarop het allemaal moest gebeuren. Tegenwoordig kun je per kerstdag uit dertig speelfilms kiezen om de verveling te bestrijden, met allemaal iets grappigs of liefs in het hoofdprogramma, voor narigheid en bloedbaden is even geen ruimte, door alle leidingen en kabels stroomt kerstboodschap. Van links en rechts spreken machthebbers ons geruststellend toe en merken op dat we tolerant moeten zijn en dat er vrede moet komen in het Midden-Oosten. Ja, dat raadt je de koekoek. Het christelijke zuiltje probeert het met een kolossale zangdienst en ja, daar wil ik vandaag ook wel even naar luisteren maar het echte grote allesoverheersende kerstgevoel is er toch niet meer. Dit was mijn drieënvijftigste versie, misschien dat dat het is, misschien verkeert mijn kerstgevoel in een midlifecrisis, al zolang hetzelfde en wat levert het allemaal eigenlijk op? Clichégedachten stroomden vrijelijk rond tijdens dit clichéfeest. Dat het helemaal geen vrede was of ooit werd. Dat het christelijke Ethiopië tijdens de kerst de muzelmannen in Somalië maar was gaan bombarderen. Dat van mijn oudste dochters, tweeling, de een gedurende haar negentienjarige bestaan kennelijk van brood met spijs was gaan houden en de ander gedurende het hare juist helemaal niet. Dat Scrooge en Marley het eeuwige leven hadden. Dat ik een column moest schrijven maar geen flauw idee had waarover (zie hier). Op zeker moment waren we zo gaar dat we na de overdosis speelfilms gedachtenloos in de nachtelijke boodschappen bleken te zijn gerold: vrouwen boden zich aan, zochten partners, bij ons om de hoek, nu! Tanja uit Breda, Mies uit Willige Langerak. Zet eens uit dat ding, zei ik toen het eindelijk tot me doordrong; door al die idyllische plaatjes met mooie landschappen en harmonieuze gezinnen had ik iets van de morele herbewapening gekregen. Het was direct het sein om naar bed te gaan, het kerstgevoel uit. De kerstboom ging zijn extra tijd in, tot Oudejaarsavond nog even en dan de straat op, als een zwerver die lang genoeg in mooie kleren rondgelopen heeft. Ik liep nog even naar de computer om te zien of er berichten voor me waren. Die waren er: ik kon een mooie nep-Rolex kopen, mijn penis moest komend jaar langer worden en Bikinis Conner probeerde me te bereiken. Uit het raam keek ik de nacht in, de wereld was groot en donker, uit de schoorsteen van de achterburen steeg een wit pluimpje op, even verderop pinkte nog een televisie met de allerlaatste film. En in de verte knalde een voorbarig rotje.
