Schouten / Kosmisch vreemdgaan

Hij hield zielsveel van zijn vrouw, zou haar ook nooit verlaten als het aan hem lag, vertelde hij, maar aan die ander was hij verslaafd. Het was het soort verhaal dat je wel gelooft. Voor we het wisten waren we door hem gegijzeld. Je kwam op visite bij hem (is A. thuis?) en dan werd je vriendelijk ontvangen door zijn vrouw, een prima gastvrouw. Je kreeg een kop koffie, babbelde wat en daarna ging je uit, even later zat je dan met A. en zijn bijzit in een café of je wandelde met het stel door een museum. En ook dat voelde normaal, want A. keek nooit schichtig om zich heen. Een doodenkele keer merkte hij op dat je maar niet alles tegen zijn vrouw moest zeggen, maar hij scheen daar zo weinig panisch over te zijn dat we allemaal meededen en niet klikten. Vanuit beleids-oogpunt kan ik niet anders dan bewondering voor zijn strategie hebben, voor we het wisten had hij de wereld compleet naar zijn wens ingericht. Ik vroeg hem eens of hij het niet ingewikkeld vond, twee relaties tegelijk, maar toen zei hij weer dat hij zielsveel van zijn vrouw hield en verslaafd was aan die ander. Eigenlijk waren wíj degenen die er last van hadden, geloof ik, want aan wie moest je nu loyaal zijn? Toch hield hij het niet eindeloos vol. Op een gegeven moment zei zijn vrouw, die er kennelijk achter gekomen was of het jarenlang had opgekropt, dat het uit moest zijn, anders ging ze weg. Prompt stuurde A. zijn maîtresse de deur uit. Zij huwde ongeveer even prompt iemand anders en werd buiten ons zicht gelukkig. Een vrij schone operatie, als je het op de keper beschouwt. Ik moest eraan denken bij de telescoop die de ESA de ruimte in heeft gestuurd om op zoek te gaan naar exo-planeten, buiten ons zonnestelsel dus, die op de aarde lijken. Corot heet dat ding (ik verstond eerst Koro, die rare ziekte in Azië van mannen die denken dat ze hun penis kwijtraken). Corot speurt naar passende partners voor ons. Niet van die gassige dingen maar stevige propjes met rotsen, waar je net zoals bij ons op kunt staan – een geleerde stond er opgewonden over te praten alsof er nu eindelijk eens iets ging gebeuren in de kosmos. Even had ik het gevoel dat iemand kosmisch overspel aankondigde, we moesten op zoek gaan naar een andere aarde, voor erbij. Zoals het nu was, was het ook maar eenzaam en alleen in de grondeloze duisternis. Er moesten er toch nog meer zijn. En opeens voelde mijn betrekking tot de aarde, met al haar tegenstrijdigheden, massamoorden en idyllische plekjes, als een soort monogaam huwelijk en ik merkte dat ik dacht: nou, eventjes dan, maar het moet een aardigheidje blijven. Dat heb je soms als je je neus te ver buiten de deur steekt, dat het enge en het nieuwe even hard aan je trekken. Maar ik merk ook dat ik er nog niet aan toe ben, misschien mijn kindskinderen. Ondanks allerlei nadelen bevalt de aarde nog best, al is het er maar eentje.