Schouten / Held van tanden en kiezen

Of liever gezegd, ik liet de klachten en kwaaltjes steeds zo hoog oplopen tot er geen ontkomen meer aan was en ik mijzelf in een soort mengsel van paniek en overgave aan hem uitleverde. Dan werd er wel wat gebromd over verwaarlozing, maar in het algemeen reageerde de tandarts rustig en zonder uit te varen. Maar het hielp niet. Na zo’n onafwendbaar tandartsenbezoek begon ik direct weer af te dwalen. Als uitzendstudent heb ik een tijdje op het secretariaat van het Instituut voor Sociale en Preventieve Tandheelkunde van de VU gewerkt. Daar zag ik de docenten en studenten gestaag langsvlieden om na ieder maaltje hun tanden te poetsen. Toch bleef ik een tandzorgmijder. Maar afgelopen week was het weer eens zover. Twee jaar geleden al was er een stukje oude vulling uit een kies gevallen, maar omdat het juist vakantie was en ver weg, achtte ik mijzelf ontslagen van de plicht daarvoor een tandarts op te zoeken. Zo groot was het gat nou ook weer niet. Soms verdwaalde er het een en ander in, maar het ongemak woog niet op tegen de gang naar de tandentrekker. Een jaar later waren er nog wat meer rotsblokken afgevallen, maar een gevoel van urgentie bleef uit. Tot ongeveer een halfjaar geleden het hele vulsel verdwenen was en nog slechts een klein wandje glazuur overeind stond (je weet het nooit precies in je mond, kleine blaasjes lijken reusachtige afmetingen te hebben, grote kiezen voelen aan als minuscule scherfjes). Nog durfde ik niet en wachtte tot het hele zaakje er vanzelf uit zou vallen, maar hoewel de halve of kwart kies almaar schever kwam te staan en ten slotte als een soort putdeksel over het ontstane gat lag, viel hij er niet uit. Er was geen ontkomen meer aan: de tandartsendienst gebeld want ’mijn eigen’ tandarts was er (vanwege mijn onregelmatige opkomst?) maar mee opgehouden. Ik hoopte nog dat de dienst zou zeggen ’Doe maar niet hoor, het is allemaal onzin, die tandartsen, blijf lekker thuis’, maar nee: twee minuten bij mij vandaan was een tandarts die patiënten aannam. Twee minuten! Met het gevoel alsof ik jarenlang naast een lustmoordenaar had gewoond, ging ik afgelopen maandag. De wachtkamer. Vrij Nederland. Opzij. Een dapper maar nors meisje dat ook moest. Een jongeman die passeerde en er kennelijk zomaar woonde. Gemompel en speekselgeluiden uit de behandelruimte. En toen was ik. Of ik bang was. Tamelijk. Oké, snapte hij. Als het pijn ging doen, moest ik mijn hand opsteken. Goed. Door de buik ademen, handen rustig op de buik. Daar lag ik. De tandarts prevelde alsof hij schaakte. E2-E4. Wrikte, duwde. Hm, zit nog vast. En toen was het gebeurd. Weg kies! Even een vervolgafspraak maken met Jet, zijn assistente. Vervolgafspraak? Ja, van nu af aan ging ik het bijhouden, afgesproken? Want ik ben een held, Rob Schouten, 52 jaar, held van tanden en kiezen!