Schouten / Een eigen leven

Samen met een vriendin heeft ze een appartementje gehuurd. We zijn al wezen kijken, een woning in De Baarsjes, een buurt in Amsterdam waar niet de meest gunstige berichten over circuleren, maar dat is goed, je moet niet in een paleis beginnen want dan kom je nooit meer vooruit. Per aspera ad astra. Door haar stap naar voren worden haar ouders van de weeromstuit dertig jaar terug de tijd in geslingerd en de gesprekken gaan weer over huisbazen die wc’s hebben laten plaatsen om meer punten te krijgen, over muurtjes van gipsplaat die gebouwd moeten worden en wanneer we komen schilderen. Goede raad is in deze omstandigheden helemaal niet duur maar spotgoedkoop, gratis zelfs. „Vergeet niet dat jullie ook nog een geiser moeten huren, Saar,” vertelt haar moeder, „of misschien beter nog een boiler. En als ik jou was zou ik niet die kamer aan de voorkant nemen, te gehorig. Weet je zeker dat je blauwe muren wilt, maakt de kamer wel veel kleiner.” Laat dat kind toch, hoor ik mijzelf denken. Ik sjok erachteraan. Zo is het op aarde verdeeld: moeders weten alles beter, vaders ondergaan het allemaal. Waar komt toch dat idee vandaan dat vrouwen het zwakke geslacht zijn, ik heb er nooit iets van gemerkt. Het wordt tijd om ook van me te laten horen. „Je moet niet naar alles van je moeder luisteren”, vertel ik haar als we even alleen zijn, op de samenzweerderstoon die de relatie tussen vaders en dochters kenmerkt, „toen ik van huis wegging kwamen mijn ouders niet eens kijken naar mijn eerste woning en met de aanschaf van zaken bemoeiden ze zich al helemaal niet, godzijdank.” „Zijn ze nooit wezen kijken naar waar je woonde?” vraagt ze geschokt. „Nooit”, bevestig ik, „het waren andere tijden, ik wist niet hoe gauw ik het huis uit moest. Maar je moeder krijgt nu natuurlijk een beetje last van het empty nest syndroom en dat bestrijdt ze door zich met jouw nest te bemoeien.” Ze snapt het, ze is zelf een vrouw, over dertig jaar staat ze met de zelfde gevoelens in de nieuwe kamer van haar zoon of dochter. Mij bevalt het wel, het voelt een beetje alsof ik zelf weer op kamers ga wonen, eindelijk vrij. Ik heb zin om een vloertje te leggen, om mijn eigen oude, allang in een schuur belande eetkamerstoelen over te verven en ze een nieuw leven onder het bewind van mijn dochter te schenken. Krachtige gevoelens van vererving en voortzetting van oude, goede dingen dwarrelen door mijn hoofd. Zelfs iets dreunends van ’O God, die droeg ons voorgeslacht’. Grote, bovenpersoonlijke gewaarwordingen die een soort kosmisch welbehagen teweegbrengen. De natuur der dingen. Soms heb je dat. Bij enerverende landschappen. Onder betoverende sterrenhemels. En als een deel van jou zich, toch nog onverwacht, losmaakt, wegzweeft en een eigen leven gaat leiden, zomaar vanzelf.