Schouten / De ondergang van de pen

Op tweeënvijftigjarige leeftijd mocht dat, vond ik. Omdat een vulpen een redelijk duur ding is probeerde ik nog één keer of de oude vulpen het echt niet deed, stopte er een nieuwe inktpatroon in maar het bleef naargeestig gekras op het witte papier. Weg ermee. Een vulpen koop je niet zomaar. Hoewel ik het een wat blasfemische zoekplaats voor vulpennen vind ging ik het internet op en ontdekte een hele vulpenwereld. Het was een geschenk voor het leven, las ik. Het drukte een bijzondere band uit. En het was een voorwerp met een tijdloze elegantie, al waren er ook die robuuste eenvoud uitstraalden. Ik ontdekte dat er vulpennen te koop waren van om en nabij de tweeduizend euro maar dat was me toch te gortig voor een impulsaankoop. Meer dan honderd mocht-ie niet kosten. Intussen was me wel duidelijk dat de vulpen allang een luxe-goed geworden was, een statussymbool, niet iets waar je dagelijks mee schreef. De hele pen was een beetje aan het verdwijnen, zelfs de ballpoint ging het afleggen. Als je ooit in de buurt van een bureau of een studeerkamer kwam, vroeger toch dé habitat voor pennen, kon je er tegenwoordig al nauwelijks meer een vinden. Die hele wereld stond op uitsterven. Opeens vond ik dat betreurenswaardig – opa had nog met een kroontjespen leren schrijven, maar tegenwoordig wist niemand meer wat dat was. In het stuk ’Sukkels van papier’ dat ik onlangs in deze krant publiceerde, beweerde ik dat de hedendaagse romanheld ten onder gaat aan vrouwenemancipatie, seksuele vrijheid en pornografie. Misschien moet ik daaraan toevoegen: het technologisch universum. Het verdwijnen van vul- en balpennen uit de colbertjes van hedendaagse mannen illustreert hun neergang. Ze schrijven alleen nog op de computer, binnen het bereik van lokkende decolletés en pornosites. Als ze willen kunnen ze, zonder dat iemand hun keelklanken hoort, zich op chatsites roeren met vijftienjarige meisjes, en het bezit van een mobieltje garandeert dat ze hun ongevraagde lustobjecten tot tussen de lakens toe kunnen stalken. ’Ze vreeën niet vaak. Mirza vond dat Jurre naar haar moest hunkeren. Tussendoor zocht hij zijn heil op internet, waar de babes hun digitale kutjes à la minute voor hem opensperden’ lees ik in de roman ’Zondaars’ van Henry Sepers, over een leraar die een leerlinge ook nog eens lastigvalt met ongewenste sms’jes. Zonder pen voor een nette liefdesbrief is het allemaal te dichtbij gekomen, leeftijdsverschillen zijn uitgewist, willig vlees lijkt overal te koop en oud hunkert naar jong, in plaats van het generatieconflict uit te vechten. En misschien is op een geheimzinnige manier het verdwijnen van de vulpen, en het opkomen van het porno-universum wel de reden dat in Nieuw-Buinen een geflipte echtgenoot en vader zijn camper pakte, een onschuldig meisje aanrandde en haar twee keer overreed.