Schoolplein-moeders

We begroeten elkaar als oude vriendinnen; vijf schoolpleinmoeders die elkaar al een tijd niet hebben gezien. Omdat achtstegroepers in hun eentje naar school willen. Of met elkaar. Maar niet meer met hun moeder.

Voor het jaarlijkse schoolfeestje, waarbij de grote kinderen kunstjes en dansjes opvoeren voor de allerkleinsten, worden we wél weer geacht op te draven. Dus staan we deze grijze decemberochtend keurig op tijd op het plein waar we elkaar ooit hebben leren kennen, waar we de voorbije jaren onze beslommeringen deelden, waar we lachten.

We lopen naar de gymzaal en zien voor het achtste, negende (en twee moeders al voor het tiende) jaar de kerstlichtjes en de warme klaslokalen, en we realiseren ons dat we hier volgend jaar geen van allen meer zullen zijn. Ondertussen komen twee aan twee, hand in hand de kleuters aangelopen. Vierjarigen. Waren die van ons destijds ook zo klein?

In het publiek zie ik de moeder van zo'n kleuter, met op schoot een onwillige driejarige. "Zo zat ik destijds ook", zeg ik meer tegen mezelf dan tegen mijn buurvrouw. Dan komen onze kinderen binnen. Meiden van elf, de een nog een grietje, de ander al

bijna vrouw, onschuldig en wulps tegelijk. En de jongens nog echte jongens; wel mannig, niet mannelijk.

We kijken uit naar de zesde moeder van ons groepje. Twee weken geleden had ze ons 's ochtends bericht: "Niet schrikken, ik heb vannacht een hersenbloeding gehad." We schrokken natuurlijk wel. We pasten onze haal- en brengschema's aan en namen haar dochter onder onze hoede. En haar man, een beetje.

Als ze komt aanlopen, wankel nog aan de arm van haar moeder, schieten we vol. Blij dat ze er weer is, blij dat ze er nog is. "Het is zo'n teleurstelling om erachter te komen dat ik niet onsterfelijk ben", zegt ze, terwijl we elkaar omhelzen.

"Die illusie gaat hier sowieso aan diggelen", zeg ik.

"Dit heet een kinderfeest, maar we zitten hier natuurlijk gewoon te kijken naar onze voortschrijdende ouderdom", zegt een andere moeder. "Kijk naar die kinderen! Zelfs met de beste wil van de wereld kun je ze niet klein meer noemen."

We lachen en maken nog een grap - zo bieden we het leven al jaren het hoofd. Ondertussen zijn we meer op elkaar gesteld geraakt dan we destijds voor mogelijk hielden.

undefined