Saartje

Over de katten Boule, le Chinois en Minton heeft hij vele ontroerende verhalen geschreven. Ook over hun dood, waardoor ze literair gesproken springlevend bleven. Ik wou dat ik op die manier ook over Saartje kon schrijven. Bijna twintig jaar deelde ze mijn leven. Tot de dierenarts er vorige week een abrupt einde aan maakte. Hij spoot eerst een sterk slaapmiddel in haar rechterbil, daarna het dodelijke serum. Met haar kopje in mijn handen ademde ze nog een paar keer, tot het hartje ophield met kloppen. Ze was eindelijk verlost van het kwaadaardig gezwel dat haar het lopen de laatste dagen onmogelijk had gemaakt. Ze lag weliswaar pontificaal in haar rieten stoel in de huiskamer, maar eraf kwam ze niet meer. Alleen als ik thuiskwam, sprong ze nog stroef en houterig op mijn schoot. De ochtend na haar dood hebben we Saartje in de tuin begraven. De vorst was gelukkig al ver genoeg uit de grond. De bodem van de kuil bedekten we dik met blaadjes. Op haar vacht strooiden we verdorde hortensiabloemen, tot ze bijna onzichtbaar was. Nog een keer heb ik haar kopje gestreeld voor de aarde haar voorgoed in de armen sloot. Dag Saar, zei ik. Léautaud zou, als hij erbij was geweest, geschreven hebben dat ik achterbleef met zielenpijn.