Rugbysters fulltime aan de slag
amsterdam – - Je baan opzeggen, geen sociaal leven meer, jaren van keihard werken, ruzies en teleurstellingen voor de boeg, het hoort allemaal bij de keuze voor topsport. Inleveren is de eis. Je moet wel helemaal gek zijn van je sport, wil je het zover laten komen.
Soms brengt een sportief leven een riant inkomen, maar in de meeste gevallen leidt de som van opofferingen tot niet meer dan een kleine kans op eremetaal. Als tenminste blessures, net iets betere concurrenten of mislukte kwalificaties dat niet frustreren. Toch is een topsportleven, hoe onzeker ook, kennelijk zo aantrekkelijk dat er altijd getalenteerde optimisten opstaan om een leven van afzien te accepteren voor een medaillekans, hoe miniem ook.
Neem de meiden die deel uitmaken van de op te tuigen selectie rugbyvrouwen. Vanaf september gaan ze fulltime aan de slag om zich op de Olympische Spelen van 2016 voor te bereiden. Dan is het sevens-rugby (7s) voor het eerst onderdeel van het olympisch programma en de vrouwen menen kans te hebben daar een medaille te winnen.
Helemaal uit de lucht gegrepen is die gedachte niet. Op dit moment is het 7s-vrouwenteam tweede van Europa en behoort het tot de mondiale toptwaalf.
Onder het motto ’elke dag dat je niet begint, is een dag te laat’ zijn de vrouwen al aan de slag gegaan. Met geldelijke steun van sponsors, facilitaire hulp van Topsport Amsterdam (woonruimte) en financiële en logistieke bijstand van NOC-NSF zijn de eerste stappen op weg naar Rio de Janeiro gezet. Bovendien ondersteunt de Lotto de oprichting van een talententeam zodat blijvende aanwas gegarandeerd is.
De groep staat onder leiding van Gareth Gilbert, een 30-jarige rugbycoach die 36 interlands voor Botswana speelde, voordat hij vanwege een blessure zijn carrière moest beëindigen. Hij is daarna in het Nederlandse rugby terechtgekomen en sinds vorig jaar bondscoach van de sevens-vrouwen. Gilbert zet in steekwoorden zijn opvattingen over de voorbereiding op de Spelen neer: „Dagelijkse training. Teamgeest. Snelheid en wendbaarheid. Fysieke instelling.”
Hij heeft al een inventarisatie gemaakt. De uitkomst duidt op schaarste. „Van de negenhonderd vrouwelijke rugbyers in Nederland zijn er hooguit dertig geschikt voor een interlandcarrière in het sevens.” Om de krapte te bestrijden zoekt de rugbybond NRB naar zij-instromers uit andere sporten. „Het gaat om sporters die al tien tot vijftien uur per week trainen. Om sporters uit handbal, korfbal, judo, atletiek of voetbal die daarin hun top al hebben bereikt en nu verder willen. Om sporters met een goede fysieke gesteldheid en coördinatie.”
Een probleem is dat er in Nederland nog geen sevens-competitie is. De groep wil daarom deelnemen aan prestigieuze internationale toernooien. Dit weekend speelt het team op de US Sevens in Las Vegas, in maart staat de Hong Kong Sevens geprogrammeerd.
Ook in Nederland zal competitiestrijd gevonden moeten worden. Daarom wil de NRB eenmaal per maand een sevens-toernooi bij een club organiseren.
Of de clubs blij zijn met de plannen tot professionaliseren van de sevens-vrouwen is nog maar de vraag. De huidige teamleden spelen nu nog allemaal 15s-rugby. „Daar moeten ze mee kappen”, stelt Yves Kummer, bestuurslid NRB, stellig. Hij beseft de impact van deze woorden: „Dat zijn heftige keuzes, hoor.”
Toch is dit de enig begaanbare weg, menen de beleidsbeslissers. Kummer: „Ook in andere landen worden middelen vrijgemaakt om olympische medailles te halen. De sport is nu ineens een stuk interessanter. Er is een toenemende concurrentiedruk. In China heeft men rigoureus de 15s afgeschaft en is er alleen nog maar 7s. Ze openen daar gewoon een paar trainingskampen en gaan aan de slag. En ook van de Europese ’six nations’, die nu weer hun 15s-toernooi spelen, kunnen we concurrentie verwachten.”
Linda Franssen, in 2008 speelster van het jaar: „Je ziet dat de landen die sevens spelen er nu al enorm op vooruitgaan. We staan nu nog in de Europese topdrie, maar de druk is gigantisch. Willen we wat bereiken, dan moeten we mee.”
