Rokkenjagende realo

Volgens Quatremer weet iedereen in de Franse media van DSK’s ’onstilbare hartstochten’. Soms stonden vrouwen op het punt een klacht tegen hem in te dienen, maar zover kwam het nooit. Wat moet dat worden bij het IMF, waar je nog niet eens met een vrouwelijke medewerker in de lift kan staan, vroeg Quatremer zich af: „Eén misplaatste geste, één suggestieve opmerking en de hel breekt daar los.”

Onlangs kon Quatremer, nadat collega’s schande hadden gesproken over zijn ongevraagde advies, zijn gelijk halen. Het IMF onderzocht of de flamboyante DSK (59) zich schuldig had gemaakt aan machtsmisbruik tijdens een liaison met Piroska Nagy, een Hongaarse ondergeschikte van de Afrika-afdeling van het IMF. Het rapport dat eind vorige maand verscheen, zuiverde hem van alle blaam, maar aangeslagen was hij wel.

Want een slechter moment – een diepe crisis – voor een dergelijke affaire is er niet. Juist nu de financiële wereld in brand staat en er gerept wordt van een nieuwe wereldorde en een grotere rol van het IMF, juist op dat moment wekt de chef de indruk dat hij snel is afgeleid , zo oordeelde bijvoorbeeld de Britse Economist streng.

Dit weekend moet hij bewijzen dat hij er helemaal bij is. Zaterdag vindt in Washington een topontmoeting plaats van de G20 over de financiële crisis. Het gaat onder andere over de rol van een soort supertoezichthouder die DSK krijgt.

Tegelijk moet hij de komende jaren op afstand zijn belangen in Frankrijk bewaken. Als zijn termijn er in 2012 in Washington opzit, kiest Frankrijk weer een nieuwe president. DSK is een van de populairste Franse politici en tegen die tijd zal hij ook gewonnen hebben aan internationale statuur.

Zijn partij, de Parti Socialiste (PS), staat op het punt een nieuwe leider te kiezen. Die zal een einde moeten maken aan het eeuwige ideologische geruzie, zodat de PS een geloofwaardig alternatief is voor Nicolas Sarkozy bij de presidentsverkiezingen in 2012.

Strauss-Kahn verkeerde halverwege de jaren zeventig (toen nog met donkere haardos, pijp en forse baard) in zeer linkse kringen. Maar als adviseur van François Mitterrand in de jaren tachtig en later als minister van financiën onder premier Lionel Jospin (1997-1999) verwierf hij de reputatie van een realo. Iemand die links was, maar tegelijk veel meer staatsbedrijven privatiseerde dan al zijn rechtse voorgangers bij elkaar. Hij trad af omdat hij in een vorig bestaan als advocaat wel erg hoge vergoedingen had gekregen van het socialistische studentenziekenfonds Mnef. Hij zou stukken geantedateerd hebben om die inkomsten te rechtvaardigen. Het leidde tot een strafzaak, waarin hij na twee jaar volledig werd vrijgesproken.

Zes jaar later, in 2007, probeerde DSK kandidaat te worden voor het Elysée. Hij zou de PS eindelijk veranderen in een echte sociaal-democratische partij. Dat feest ging niet door, omdat de partij in de ban was van Ségolène Royal. Naast haar was hij opeens ’alweer een man in een pak’.

Na de verloren verkiezingen rees de ster van DSK, die in 1991 voor de derde keer trouwde, met de tv-journaliste Anne Sinclair, opnieuw. Dat zijn club van realisten uiteenviel in twee stromingen – aangevoerd door de burgemeester van Parijs, Bertrand Delanoë, en oud-minister Martine Aubry – is misschien niet eens erg.

Voor DSK zijn nog twee scenario’s mogelijk, nu de zwarte versie, aftreden wegens machtsmisbruik, afviel. Een grijs scenario, waarin hij niet loskomt van de affaire en waarin zijn tegenstanders in het IMF en Parijs onaangename geruchten verspreiden. En dan is er het roze scenario, waarin DSK een glorieuze terugkomst beleeft op het nationale toneel na een glansrol bij het herstel van mondiale financiële bouwwerk.

Sarkozy, die DSK hielp aan de prestigieuze baan in Washington, zal zich ook in dat geval niet druk maken. „Dan wordt zijn privéleven grondig doorgelicht”, zo heeft hij zich volgens het serieuze blad L’Express meermalen gezegd. En hij denkt niet dat DSK dat overleeft.