Renée Kool moet af en toe naar Parijs
In de expositieruimte van het Fonds voor beeldende kunsten, vormgeving en bouwkunst aan de Brouwersgracht 276 in Amsterdam opent vandaag de tentoonstelling 'Parijs - Berlijn - New York'. Er is werk te zien van de beeldend kunstenaars Renée Kool, Erik van Lieshout en Liza May Post. Zij werkten het afgelopen jaar in een van de buitenlandse ateliers van het Fonds: Kool verbleef in Parijs, Van Lieshout in Berlijn en May Post in New York.
AMSTERDAM - Tijdens haar verblijf in Parijs vroeg Renée Kool zich regelmatig af wie de marsmannetjes waren: zij of de Fransen. “Ik was verbijsterd over de culturele verschillen tussen beide landen. Fransen zijn in onze optiek hele rare mensen. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat ik onvoorstelbaar Nederlands en calvinistisch ben. Dat was vreemd, omdat ik uit een links nest kom en atheïstisch ben opgevoed. Toch is dat heel anders dan wanneer je opgroeit in een katholieke en latijnse context.”
“De hele omgang is er koketter. Vrouwen en mannen gaan er heel anders met elkaar om. Een Franse man zal het niet in zijn hoofd halen om vlak voor je neus een deur dicht te laten vallen. Bovendien ben ik ook voor het eerst in 10 000 jaar weer eens verliefd geweest en heb er leren genieten van het leven. Dat genieten kan soms zitten in het kijken naar schilderijen. In Nederland is het leven veel geneutraliseerder.”
De voornaamste reden van Kool om een jaar naar Parijs te gaan was dat ze toe was aan een sabbatical year. Ze wilde fysiek uit haar eigen kunstkring stappen en bij wijze van spreken met een verrekijker naar haar kunstpraktijk kijken. “Ik was een late student en maakte na mijn studie snel naam. Ik kreeg veel opdrachten en werkte me toen over de kop. In het buitenland krijg je een ander zicht op jezelf en op je kunst. Je voelt je daar echt iemand anders.”
Parijs trok haar enorm aan, omdat het een kosmopolitische stad is en ze in een land met een latijnse cultuur wilde werken. “Parijs en kunst waren vroeger synoniem maar dat is niet meer zo. Ik ben ook niet zo onder de indruk van de beeldende kunst in Frankrijk, hoewel Parijs natuurlijk een belangrijk cultureel centrum blijft. Ik ben niet zo zeer in Frankrijk geïnteresseerd als wel in de kosmopolitische atmosfeer van Parijs. De maatschappelijke cultuur van Parijs is, vanuit ons perspectief gezien, fundamenteel anders en exotischer dan bijvoorbeeld de Amerikaanse cultuur.”
Gevraagd of een andere stad een andere uitwerking op haar werk zou hebben gehad, antwoordt Kool “dat elke omgeving tot een andere houding leidt. Een verblijf in Winterswijk zou bijvoorbeeld ook een bepaalde uitwerking hebben gehad”.
“Tijdens mijn verblijf in Parijs heb ik wel veel werk gemaakt waar de stad in zit. De projectie-installaties die ik daar heb vervaardigd, gaan vaak over de stedelijke mens.”
Het liefst zou Kool de helft van de tijd in Amsterdam werken en de andere helft in Parijs. Ze vond het een prachtige belevenis. “Het was tot nu toe het beste jaar uit mijn leven”, zegt ze glunderend. “Soms moet ik gewoon terug naar Parijs. Dat verlangen gaat niet meer over. Als ik dan het Gare du Nord ruik, realiseer ik me weer dat er dichtbij Nederland een stad is van waar er met een heel ander cultureel perspectief naar het leven gekeken wordt.”
“Het is niet ondenkbaar dat ik er weer ga wonen. Maar misschien ga ik ook wel naar Brussel. Dat ligt halverwege Fankrijk en Nederland en daar komen de Nederlandse en Franstalige cultuur samen.”
Ze realiseert zich echter wel dat het vrij moeilijk is om in de Franse kunstwereld door te dringen. “Ik heb er nu verschillende keren geëxposeerd en zelfs college gegeven aan de universiteit. Maar ze zijn behoorlijk protectionistisch en ze zitten niet op buitenlanders te wachten. Dat is ook wel begrijpelijk, want de koek is klein.”
