Reflex
In de hal van de Stadsschouwburg in Amsterdam wachten we ontspannen op het begin van het Boekenbal. Het is kwart voor tien, het openingsprogramma hebben we door omstandigheden gemist. Maar we hoeven ons niet te vervelen.
Veel hele en halve beroemdheden bevolken de foyer, het obligate glas champagne in de hand. Kijk, daar heb je Igor Cornelissen, behalve journalist ook schrijver van 'Raamgracht 4', zijn memoires over zijn de mooie jaren bij Vrij Nederland, zoals de ondertitel luidt. Nou, zo mooi waren die jaren niet, als je hem moet geloven, de vetes en intriges waren niet van de lucht. Hij rekent vooral af met Rinus Ferdinandusse, destijds hoofdredacteur van het oorspronkelijk linkse weekblad. Cornelissen verwijt hem dat hij al die jaren zijn schnabbelende collega Joop van Tijn door dik en dun verdedigde tegen de aanvallen vanuit de redactie.
Op hetzelfde moment stapt Ferdinandusse de hal binnen, oud geworden, steunend op een stok. Een schim van de kwieke cabaretier die hij eens was. Alsof Cornelissen door een wesp wordt gestoken, zo schielijk trekt hij zich terug in de hoek van de hal, de rug tegen de muur. Oude gewoonte, grinnikt de voormalige trotskist. “Ik krijg liever geen mes in de rug.” Vanzelfsprekend groeten ze elkaar niet, maar bij elke consumptie dringt het verleden zich aan hen op. Want op elke plastic munt waarmee je moet betalen, prijkt het logo van het eens zo roemruchte Vrij Nederland.
