Raymond van Barneveld is de zoveelste topsporter die bewijst: stoppen, dat is zo simpel nog niet

Nadat hij met 7-1 op zijn broek had gekregen van landgenoot Michael van Gerwen in de Premier League besloot hij in een emotionele bui dat het genoeg was geweest. Barney kon niet wachten tot het WK in december, waar de 51-jarige darter eigenlijk had willen stoppen.

Een dag later was die beslissing al niet meer zo definitief. Manager Van Bodegom plaatste een bericht op het twitteraccount van zijn werkgever. Hij had net met hem gesproken en ze waren het “erover eens om een paar dagen de tijd te nemen om het hoofd leeg te maken en na te denken over de toekomst”.

Van Barneveld zei vlak na de wedstrijd nog in een emotionele persconferentie dat hij niet meer goed wist wie hij was. “Raymond van Barneveld weet niet wie Raymond van Barneveld is. Als er honderd mensen zijn en je hebt er 98 die zeggen dat je fantastisch bent en er zijn er twee die zeggen dat je een klootzak bent, blijven die twee vaak hangen.”

Privéproblemen

Hij was op. “Je kunt wel zeggen dat je door wil tot je 55ste. Dat had ik mezelf voorgenomen. Ik ben nu 51, maar ik merk gewoon: ik ben op. Ik heb privéproblemen. Enorme privéproblemen. Ik probeer mezelf elke week neer te zetten, en als dat elke week niet lukt, dan weet je na verloop van tijd gewoon niet meer waar je moet beginnen. Moet je met 21 gram gooien, met 23 gram gooien, met 25 gram gooien? Jongens, je wordt er helemaal gek van. Echt helemaal gek. Ik heb er geen zin meer in. Echt niet.”

Wat een nacht slaap al niet kan doen. De volgende dag nam Van Barneveld zijn woorden terug. “Ik voelde me ellendig, schaamde me rot na de afgang voor de ogen van familie en vrienden. Ik handelde uit emotie. Nu weet ik zeker dat ik pas afscheid wil nemen aan het einde van het jaar op het wereldkampioenschap in Alexandra Palace in Londen.”

Als een krant

Van Barneveld is niet de enige sporter die in een emotionele bui afscheid nam en daar vervolgens spijt van had. Bart Veldkamp was woedend op zichzelf na zijn afgang op de Winterspelen van Salt Lake City in 2002. De schaatser werd slechts negende op de tien kilometer. Na de rit smeet hij zijn schaatsen woedend in de lucht, om zichzelf daarna volledig af te zagen in een interview. Hij had een jaar te lang doorgeschaatst, zei hij. Hij had ‘als een krant’ geschaatst. Het was klaar. Basta. Genoeg.

Thuis bedacht hij zich. Veldkamp besloot nog vier jaar door te gaan om op een betere manier afscheid te nemen. Het idee dat hij op zo’n manier zou afzwaaien kon hij niet accepteren.

Judoka Henk Grol

Mogelijk was dat ook de reden dat judoka Henk Grol geen afscheid kon nemen van zijn sport. Op de Spelen van Rio in 2016 had hij zijn ultieme droom om olympisch goud te winnen waar willen maken nadat hij al twee keer eerder olympisch brons had gewonnen. Zijn leven draaide om die ene gouden plak die nog miste. Grol verloor vroegtijdig en verklaarde na afloop emotioneel dat hij zijn ‘ziel van de mat afgedragen had zien worden’. Hij wist, net als Van Barneveld, niet meer wie hij was, maar één ding was wel zeker. Tokio was geen optie. Dat kon zijn lichaam niet meer aan. En zijn geest al helemaal niet.

Grol ging vissen op zee. De zilte lucht deed hem goed. Ver weg van de tatami besloot hij er toch nog één keer voor te gaan, nu als zwaargewicht. Eerst zou hij wel zien hoe lang hij het leuk zou vinden in zijn nieuwe klasse. Nu is hij serieus: Grol wil naar Tokio voor olympisch goud. En dan is het echt klaar. Heus.

In de rubriek Vak T beschouwen sportredacteuren Fred Buddenberg, Kick Hommes en Eline van Suchtelen het sportnieuws uit de losse pols.