Popfestivals en de lusten van de massa
Morgen wil ik, met vrouw en dochters, in Hellendoorn Dauwpop bezoeken. Met je gezin naar een popfestival gaan, dat is natuurlijk helemaal niet vreemd, want intussen zijn zeker twee generaties met het fenomeen vertrouwd geraakt.
Het allereerste openlucht popfestival in Nederland vond op Hemelvaartsdag van 1967 plaats in de Leeuwenkuil in Markelo, 45 jaar geleden dus, en de plaatselijke bevolking heeft met open mond staan kijken naar de beatniks en bandjes als HUN en Faghm.
Een jaar later, in 1968, begon in Lochem een popfestival in de 'Zandkuil', een openlucht theater in een bosperceel aan de zuidrand van de stad, dat werd voortgezet tot in de jaren tachtig en dat zo succesvol werd dat er onlangs een cdbox en een boekwerk over verscheen, met optredens van internationaal vermaarde bands en artiesten als Procol Harum, the Flying Burrito Brothers, Bo Diddley, Mink DeVille, John Mayall en The Kinks.
Ergens in het begin van de jaren zeventig bezocht ik Lochem met een vriend: achterop zijn Puch met hoog Easy Rider-stuur reden we er vanuit Apeldoorn helmloos naar toe. Het was schitterend weer, dat herinner ik me nog, en ook herinner ik me hoe we tussen de bomen op het festival voor vijftien gulden een LSD pilletje kochten, zodat ik van optredende musici alles ben vergeten en enkel nog weet heb van de roes waarin ik verkeerde, een roes met intense beelden. Zand smaakte naar appelmoes, een sigaret brandde - zonder dat ik eraan trok - tot een volmaakt rechte askegel op tussen mijn vingers en uit een geïmproviseerd urinoir stroomde langs geulen in de bosgrond vloeibaar goud, fonkelend in het zonlicht. Het oprijzende amfitheater vol mensen, hippies vooral, spatte uiteen van de kleur.
Lochem was een trip.
Eigenlijk was dat al mijn geschiedenis met popfestivals - een hap zand en een plasgoot.
Een belangrijk terzijde: nadeel van zulke evenementen is dat er heel veel mensen op af komen.
Massa's.
En massa's boezemen me angst in. Voetbalwedstrijden en hun horden, Pinkpop, Lowlands - nee, dank u. Het opgaan in een menigte is misschien voor sommigen een lust, maar het zou een claustrofobische ervaring moeten zijn, uit een fundamentele angst voor het onbekende. Ik koester die angst.
De laatste grote massa die ik beleefde was die van een Love Parade in het Roergebied, meer dan een miljoen mensen op een langgerekt stuk snelweg, achter bassende vrachtwagens, gevolgd door een spookachtige treinrit in een afgeladen wagon met agressieve, dronken bezoekers. Absolute horror in verwrongen Duits. En nog zo'n afschuwelijke gewoonte in Duitse voetbalstadions; de massa die op aangeven van een stadionspeaker een spelersnaam brult - als één man. Eén monster.
Maar dit dus terzijde.
Dauwpop staat als popfestival in de traditie van Lochem, er is een bos, er is muziek, men verwacht tienduizend bezoekers. LSD is er niet, we zullen naar Ilse luisteren en Gers, en randfiguren blijven.
undefined
