Poging tot moord, en dan druk ik me nog netjes uit

Het mag niet. En dat is geen mening, maar wet: iemand die ernstig ziek is mag niet gedwongen worden uitgezet naar een land waar noodzakelijke medische zorg niet geboden kan worden. Toch gebeurde het afgelopen week bijna. Bíjna, omdat het rapport van het Bureau Medische Advisering (BMA) in opdracht van de IND stelde dat een ernstig (onder andere psychisch) zieke man, de heer Mushfegh, die al ruim een jaar in een gesloten inrichting verblijft na twee zelfmoordpogingen, ook best in Afghanistan behandeld kon worden. Het BMA kwam met de namen van twee vooraanstaande ziekenhuizen daar, die prima zorg zouden bieden. Dit bleek bij navraag totale onzin. Hooguit een weekje zouden ze hem op kunnen vangen, de behandelingen die hij nodig had konden ze niet bieden en na die week zou familie de zorg moeten overnemen. Probleempje is echter dat hij helemaal niemand heeft, daar in Afghanistan. Hij is immers al achttien jaar in Nederland. Volledig terecht is de beslissing van de IND ingetrokken, al was dat om een andere reden, en wordt er nu opnieuw naar zijn zaak gekeken.

Vreemd vind ik het, dat een organisatie gespecialiseerd in het geven van advies over de mogelijkheid van medische zorg zulke fouten kan maken. Eén telefoontje naar de ziekenhuizen die ze zelf noemden had ook hen de informatie verschaft dat ze de heer Mushfegh niet kunnen helpen.

Nog opmerkelijker vind ik het dat er mensen zijn die denken dat je personen die al zo lang in Nederland wonen, veilig uit kunt zetten naar Afghanistan. Totaal absurd is dan de combinatie: een zieke, suïcidale man die achttien jaar in ons land woont in oorlogsgebied droppen waar hij niemand heeft en waar geen medisch noodzakelijke zorg geboden kan worden. Als ik zo'n uitzetting heel erg netjes omschrijf, kom ik op de volgende woorden: Poging Tot Moord.

Oh, u vraagt zich nu af waarom onze overheid deze zieke meneer naar Afghanistan wenst te deporteren? U denkt dat daar vast een zeer legitieme reden voor is?

Welnu, in 2000 is er een ambtsbericht opgesteld in Pakistan naar aanleiding van drie anonieme getuigen die stelden dat er ten tijde van het communistisch regime in Afghanistan een roulatiesysteem bestond in de veiligheidsdiensten KHaD en WaD. Dit systeem maakte dat een groot deel van de naar schatting ruim 140.000 medewerkers om de beurt mensen moest martelen. In 2001 is dit ambtsbericht in Nederland van kracht geworden waardoor bijna alle oud-medewerkers van deze diensten hier worden gezien als oorlogsmisdadigers. Omdat meneer Mushfegh oud-medewerker is, heeft hij genoemd stempel gekregen. Zonder individueel onderzoek naar zijn achtergrond, ondanks het feit dat de Afghaanse autoriteiten zijn onschuld hebben bevestigd.

UNHCR en Amnesty International deden onderzoek naar genoemd ambtsbericht en vonden niemand in die vijver van ruim 140.000 mensen die kon bevestigen dat er inderdaad zoiets bestond als een roulatiesysteem. Hieruit concludeerden zij dat het zeer waarschijnlijk niet klopt dat zo'n groot deel van de oud-medewerkers medeplichtig was aan de schending van mensenrechten. Het is dus zeer wel mogelijk dat meneer Mushfegh inderdaad onschuldig is. Maar ja, zo'n conclusie van de UNHCR en Amnesty, wie neemt dat nu serieus? Onze overheid niet, in ieder geval.

undefined