Pietitie

Gisteren overschreed een Facebook-petitie die voor het behoud van een kinderfeest pleit, de grens van een miljoen steunbetuigingen. Een verbijsterend record dat precies om 16.27 uur werd gevestigd. Daarnaast wijzen alle peilingen dezelfde kant op: volgens soms meer dan 90 procent van de Nederlanders mag geen haar van het zwarte hulpje worden gekrenkt. Dat wil zeggen dat bij een traditie die diep in het collectieve geheugen is verankerd, niets mag worden veranderd.

De slapende hond die jarenlang door onbezonnen lieden werd geprikkeld en getreiterd en zijn dutje toch vreedzaam probeerde door te zetten, is nu blaffend wakker geworden. Als hij maar geen bijtende leeuw wordt.

Onschuld, vrolijkheid en traditie
Er zijn natuurlijk legitieme argumenten voor de pijn die de schminktint van Zwarte Piet bij sommigen veroorzaakt. Maar het probleem met raciale activisten is dat ze bijna alles zien, wikken en wegen via het vergrootglas dat op hun eigen huidskleur staat gericht. Hierdoor verliezen ze aansluiting met een groter verband die een hardnekkige werkelijkheid weergeeft. Die van een overweldigende meerderheid van de bevolking die in het vermeende racisme dat hem wordt verweten, niets anders ziet dan onschuld, vrolijkheid en traditie.

Het kantelmoment waarop het gapen in gebrul veranderde, wordt veroorzaakt door de hulp van buitenaf die de raciale activisten hebben ingeroepen. Door een groepje geestverwanten bij de VN te alarmeren, hebben de activisten een gevaarlijke grens overschreden. In de ogen van veel Nederlanders pleegden ze hiermee een soort verraad aan de gezamenlijkheid. De was zelf bevuild en buiten gehangen. De boosheid is nu diffuus, de wrok is van kamp veranderd: kom maar op met je buitenlandse huurlingen, maar aan mijn erfgoed, mijn culturele paradox en vooral het plezier dat mijn kinderen hieraan beleven, zul je niet komen.

Tweedracht
Als ik het slagveld nu overzie, kan ik maar tot een conclusie komen: de verbetenheid van een groepje activisten heeft een kloof in de samenleving geslagen. Daar waar relatieve harmonie heerste, sloop tweedracht en verdeeldheid binnen. Was dit wel de moeite waard? De zwarte schmink op het gezicht van Piet lijkt nu voor een eeuwigheid gegarandeerd, want het volk is boos.

Zij die van het aanpraten van schuldgevoelens een beroep hebben gemaakt, mogen zich even op het hoofd krabben: ze wilden raciale tegenstellingen aankaarten en de kop indrukken maar hebben die juist aangewakkerd. Dit mag ook een les zijn voor die kleine minderheid die zich als verlicht beschouwd en de logge massa keer op keer naar de eigen zon wil opzwepen. Dat het met elitaire preken, berispingen, eisen tot verloochening, roetvegen of gekleurde Pieten gebeurt, het maakt niets uit: over vrolijke en onschuldige tradities valt niet te onderhandelen.